Geheim!

"Nee nee!" De directeur was er duidelijk in. Heel duidelijk. Ze gingen hier nog geen publiciteit aan geven. Je wist nooit wie er dan op af zou gaan komen. Voor de zekerheid hadden ze ook een camera op laten hangen zodat de politie het in de gaten kon houden. "Nee nee, geen enkele publiciteit!". 

Zo om de zoveel weken of maanden duikt het ding hier weer op, het heuveltje bovenop de heuvel Kalakotch. Al sinds we hier komen lopen we er soms heen, we kijken wat rond, vragen ons af wat het is, waarom het is en waarvoor het is. Daarna lopen we weer terug naar huis. Om hetzelfde een tijd later weer te doen.

Ergens in het vroege voorjaar van 2023 publiceerde het Historisch Museum Popovo op haar Facebookpagina het voornemen om het heuveltje op de heuvel voor eens en voor altijd grondig te gaan bestuderen. Er was iets met een bepaalde techniek maar dat ontging me verder. En het kostte geld. Dus maakten we wat geld over. Tenslotte verbazen we ons al heel lang over dat heuveltje.

In de zomer zag ik er twee auto's staan. En er liepen mannen op het heuveltje. Er gebeurde iets. Al gebeurde er daarna meteen niets meer.

Omdat het maar stil bleef rond de heuvel en we toch Nederlanders zijn wilden we toch wel graag weten wat er nu gebeurd was, op die heuvel (eigenlijk staat daar ook nog "met deels ons geld"). Dus stuurde Annet het museum een berichtje. Heel optimistisch was ik daar niet over. Ik stuur een gemeente met een raar communistisch monument ook wel eens een berichtje en daar hoor ik nooit meer iets over. Maar nu, bijna onmiddellijk, volgde er een uitnodiging om eens langs te komen. Voor uitleg over de resultaten van het onderzoek.

Het gesprek was, als gesprek een beetje moeizaam. Annet en ik kennen weinig Bulgaarse woorden die met archeologisch onderzoek te maken hebben en de directeur van het museum kende weer eens geen Engels. Maar, ondanks die hobbel was het een vriendelijk gesprek waarin de directeur duidelijk maakte dat er in het heuveltje maar liefst 6 graven waren gelokaliseerd. We zagen op een plaatje waar de graven in de heuvel zitten, en iets met allerlei kleurtje waarvan me niet duidelijk was wat het liet zien. Maar, 6 graven, dat is een hoop. Onduidelijk is of het Thracische of Romeinse graven zijn. Daarvoor moet er gegraven worden. En bij dat stukje begon de directeur zwaar te zuchten. Ja, er was een aanvraag gedaan bij het ministerie, maar dat kon wel eens heel lang gaan duren. En dan waren er natuurlijk nog de kosten. Nee, het duurt nog wel even. En tot die tijd houdt men het stil, van die graven. Want anders gaat er weer allerlei raar volk met metaaldetectors aan de slag. Hopend op een schat, die ze dan op zwarte markt willen verkopen.

Ergens in het gesprek liet de directeur ook nog een velletje zien met stippen, heel veel stippen, tientallen. Elke stip bleek een archeologische vondst in de gemeente Popovo te zijn. Steek een schep in de grond en je vindt hier iets. De directeur lachte toen hij mijn "Zoveel? Echt zoveel?" blik zag. Maar er zat in die lach ook iets van "Het is zoveel, zo heel erg veel. Er is niet tegenop te graven".

In heel Bulgarije zijn zo'n 60.000 grafheuvels. Daarvan is 1% onderzocht.

Na het gesprek liet de directeur het museum, waar we al geweest waren, aan ons zien. Hij was blij en enthousiast. Wat weer mooi was om te zien. Van dat bezoek staan nu weer foto's op de Facebook pagina van het museum. Maar daar ga ik natuurlijk niet naar linken. 

Er zijn dus 6 graven gevonden in het heuveltje op de heuvel. Maar dat is dus geheim. En ik ga er vanuit dat iedereen die dit nu leest deze kennis wel zorgvuldig voor zicht houdt. Want anders vertelt nooit meer iemand ons iets.