Staar

Het was op Utrecht Centraal, laatst toen ik in Nederland was. Ik had familie bezocht en wilde terug naar Alkmaar. Maar hoe ik ook probeerde de uiterst moderne informatieborden te lezen, ik stond erbij als een blinde mol, die misschien ook nog op z'n hoofd gaat worden gepoept. Ik zag alleen maar vage vlekken op de borden. En dat terwijl ik een week of drie geleden net nieuwe, sterkere glazen in mijn bril had laten zetten. 

Wat weken later zaten Annet en ik in de wachtkamer van de oogkliniek in Targovishte. Nelly, de mevrouw die ons Bulgaars probeert te leren en die zelf ook allerlei gedoe met haar ogen heeft kende daar een goede dokter. En we konden haar voor vertaaldoeleinden altijd bellen als we er tijdens het gesprek met de dokter in haar beperkte Engels en ons beperkte Bulgaars niet uitkwamen.

Dokter Mehmedova keek ongeveer 3 seconden in mijn rechteroog en zei toen "Cataract" (staar). Daarna keek ze in mijn linkeroog en zei, nog vlugger, alweer "Cataract". Daarna mocht Annet, die hoorde maar één keer "cataract". 

Wat staar is, dat kun je verder opzoeken maar het ziet eruit zoals de foto hierboven. Links is Gijs gewoon scherp, rechts is met staar. Je ziet dus niets scherp meer.

Ik heb verder niets met blogjes of verhalen over lichamelijke ongemakken dan wel gebreken, het is allemaal wat. Maar, mijn staar is een leuk bruggetje naar het Bulgaarse ziekenfonds.

Nadat we hier kwamen wonen hebben we ons vlug ingeschreven bij het Bulgaarse ziekenfonds. Dat was een vrij bureaucratisch gedoe met veel mevrouwen achter kleine loketten. Al waren ze niet onvriendelijk. De premie die wij hier per maand per persoon betalen bedraagt het megabedrag van €16,35 per maand. Jaja. We betaalden bijna juichend kan ik me vaag herinneren. Betalen kan verder via een ondoorgrondelijke website of wanneer je maar wilt bij de loketmevrouwen in Targovishte. Meestal betalen we maar meteen voor een heel jaar. Dat zorgt altijd voor veel opwinding.

Maar er is natuurlijk wel een adder onder het gras. Een flinke zelfs. Elke keer wanneer je een huisarts bezoekt betaal je hem of haar  € 2,50. Voor medicijnen moet je een onbekend deel zelf betalen. En, voor mijn staaroperatie moet ik zelf de nieuwe lenzen betalen. Het opereren, de menskracht zeg maar, die wordt door het ziekenfonds gedekt. Mijn nieuwe lens kost €760,- per lens. En dat kost hij ook voor een Bulgaar. Het gemiddelde maandinkomen in Bulgarije was in 2023 €1007,75. Ziek zijn in Bulgarije is dus een dure aangelegenheid. Misschien is dat ook de verklaring voor de vele erg moeilijk lopende ouderen die je hier in het dorp ziet. Het zou best eens kunnen dat een operatie voor hen niet te betalen is.

Dat betalen moet je trouwens erg letterlijk nemen. Als ik straks een nieuwe lens krijg moet ik eerst het bedrag voor de lens aan een baliemeisje van de oogkliniek geven. Toen Annet vorig jaar in Sofia aan haar oog werd geholpen waren er door de dag heen wat onderzoekjes nodig. En voor elk onderzoekje moest ze eerst betalen. Echt. Van de kassamevrouw kreeg ze dan een bonnetje en pas na het zien van het bonnetje gebeurde er iets. 

Misschien is het wat om aan te denken als het weer eens over de Nederlandse ziektekosten toestand of de gezondheidszorg in het algemeen gaat.

Gisteren, woensdag waren we weer in de oogkliniek. Om een operatieafspraak te maken en een type lens te kiezen. Het was er, dat moet gezegd, best gezellig. Enige haast leek er niet te zijn. Menige mevrouw in een ziekenhuispakje liep het kantoor binnen en bleef even staan kijken en luisteren. Er werd gelachen, er werd gekletst, er werd commentaar geleverd. Ze hadden er zin in. En ik denk dat ik dat maar als positief zie.