Wonderplek

De man klom op het stenen uitsteeksel aan de zijkant van het gebouw. Klein en rond was hij. Hij ging op zijn rug op de steen liggen en terwijl hij dat deed legde hij iets uit aan de vrouw. Zij maakte geen aanstalten om op de steen te klimmen. Wat maar goed was ook want ze had er niet meer bij gekund. Plots keerde de vrouw zich om en keek mijn richting op. Ik knipperde het eerst met mijn ogen en liep verder de trap naar boven op.

Na een week of wat met temperaturen rond de 40 graden voelde 30 graden als best koel. We konden wel weer eens naar buiten, iets bekijken of zo.

We reden naar Svestari. Vorig jaar waren we erg onder de indruk van de Thracische tombes daar. En er zou meer te zien zijn. 

We stopten, op een erg smal weggetje bij een afgebladderd bord. Ik herkende het bord van een foto op het internet. "We zijn er. Hier ligt Helis". Helis is, of beter was een stad uit de 4e eeuw voor Christus. En het was een grote stad, 90.000 vierkante meter. Nu vind ik oud steen al gauw leuk, en je hoeft echt niet bedolven te worden door duidelijkheid maar Helis was nogal erg weinig. Eigenlijk was dat wat we zagen, konden zien, niet meer dan een muurtje met daarachter voornamelijk onkruid. Veel, en hoog onkruid. We sjokten wat rond en verplaatsten een steen en toen nog één. Gewoon omdat niemand dat ooit zou merken. 

Iets verder op het smalle weggetje konden we naar rechts, naar Demir Baba Teke. Er stond zelfs een wegzakkend bord. De auto, die je bijna moedeloos kon horen zuchten ploegde over een weggetje vol gaten. Of eigenlijk waren het gewoon gaten met wat sporen van asfalt er omheen. 

Demir Baba is/was een Alevitische heilige uit de 16e eeuw. Één van de wonderen die hij verricht zou hebben was in een periode van grote droogte. Hij klopte op een steen op de plek waar nu het mausoleum staat en er begon water uit de rots te stromen. Dat water stroomt nog steeds en zou een geneeskrachtige werking hebben.

Over een lange, lange trap daalden we af naar het mausoleum. Aan de bomen waren lappen gebonden, soms hing er een kledingstuk. Na een tijdje was daar de tekke. In beschrijvingen van Bulgaarse "attracties" wordt nogal eens gesproken over een bijzondere, mysterieuze of iets dat ik al gauw rubriceer onder "zweef gewauwel". Maar ik moet toegeven dat er een wonderlijke, kalm vredige sfeer rond het mausoleum hing. In ieder geval is het een prachtige plek en mooi gebouw. Het is niet groot, niet verblindend maar wel indrukwekkend. Op de sarcofaag liggen allerlei kledingstukken van mensen die Demir Baba om iets kwamen vragen. Of die vragen beantwoord zijn weet ik niet, maar heel even zou me dat niet verbaasd hebben.

Eenmaal weer thuis vond ik een website die uitlegde dat wie op het stenen uitsteeksel naast het mausoleum gaat liggen en dan zonder zijn handen te gebruiken op kan staan gezond is, of weer gezond wordt. 

Of de kleine, ronde man zonder zijn handen te gebruiken omhoog is gekomen, dat weet ik dus niet. Maar ik ga het nog wel een keer proberen. Hoewel ik natuurlijk niet geloof in dat soort zweefpraat. Niet als ik daar niet ben tenminste.