De stem van Bill Monroe

We keken naar mensen die uit het station kwamen. De meeste hadden tassen mee. Plastic tassen, boodschappentassen, rugzakken ook, er was zelfs een koffer met van die zielig piepende wieltjes. Zodra de aankomende bezoekers de hoek om waren en de kraampjes op de Brink zagen kwam er bijna iets huppelends in hun pas. Ze begonnen ook wat sneller te lopen, sommige renden bijna.  Alsof ze bang waren dat iemand anders eerder bij dat ene boek aan zou komen.

We kochten wat boeken op de Boekenmarkt in Deventer. Gingen langs familie, haalden een slaapzak op, zaten wat in de tuin. En reden weer terug naar Noord-Holland.

In de auto klonk muziek. Bob Dylan, Cover To Cover The Originals Volume Two. Geen liedjes van Dylan zelf maar de originele uitvoeringen van liedjes die de man ooit, één keer of veel vaker op het podium zong. Country, blues, krakend oud spul. Mooi maar ook wel weer erg verantwoord, je zou er soms zomaar van in slaap sukkelen.

Het was een typische Nederlandse zomerdag. De zon was er wel, maar voornamelijk achter donkergrijze zware wolken.  Af en toe hoosde het, kort en heftig.

Uit de autoboxjes klonk de stem van Bill Monroe. "A Voice From On High", daar zong hij over. 
De zon brak niet door, de regen hield niet op maar het Friese landschap fleurde er wel van op.