"Ze verkopen ansichtkaarten van de gehangenen"

Lang dacht ik dat het gewoon een surreële regel was om een verder toch niet te volgen lied mee te beginnen, "They're selling postcards of the hanging."

15 juni 1920. Een woedende menigte van rond de 10.000 mensen staat voor de gevangenis in Duluth, Minnesota. In de gevangenis zijn zes mensen opgesloten die verdacht worden van de verkrachting van de negentienjarige Eline Tusken.
Tusken was blank, de verdachten allen zwart.
De sheriff geeft zijn mannen de opdracht niet te schieten wanneer de menigte de gevangenis bestormt, er zouden anders gewonden kunnen vallen. Drie gevangenen, Elias Clayton, Elmer Jackson, en Isaac McGhie worden naar buiten gesleurd. Ze worden één voor één opgehangen aan een lantaarnpaal.

Maar het is nog niet klaar.
Er wordt ook een foto gemaakt. Michael Fedo, die een boek schreef over de lynching zegt ""This was a significantly posed photo. It took a couple of automobiles with lights to illuminate the scene so the photographer could get his picture taken."

En zo staan ze ook op de foto. Geposeerd. Halzen worden gerekt. Misschien wordt er wel op de punten van tenen gestaan. Rechts een man wiens voet het hoofd van één van de doden haast wel moet raken. Hij gaat er eens goed voor staan. En lacht, zoals dat hoort op een foto.

Het blijft niet bij een foto alleen. Van het plaatje wordt een ansichtkaart gemaakt. Zaken vastleggen en verspreiden is een bezigheid van alle tijden. Uniek is de gemaakte ansichtkaart niet. "Without Sanctuary. Lynching Photography In America" is een boek over dergelijke kaarten en foto's. En ja, er is ook een website.

"They're selling postcards of the hanging.", zo begint "Desolation Row" van Bob Dylan. Dylan's vader woonde in de tijd van de lynching in Duluth, dichtbij de plek van de lynching. Misschien zag hij de lynching, misschien alleen de ansichtkaart. Waarschijnlijk vertelde hij er later over aan zijn zoon.

"All OK and would like to get a post from you. Bill, This was some Raw Bunch.", staat er op een soortgelijke kaart. Want een kaart blijft een kaart. Adres, postzegel en een tekstje erbij.

Voor het lynchen van Isaac McGhie, Elmer Jackson en Elias Clayton is nooit iemand veroordeeld.