Alles verdient een naam

Gisteren kreeg het nieuwe stadspark van Den Helder een officiële naam. Ik wist niet dat er naar een naam gezocht werd en dat er een officieel iets gepland was ontdekte ik pas toen de gebeurtenis al bijna voorbij was.

Ik zag wat tentjes in het park staan toen ik het station uitliep. Er stonden een paar mensen aan tafeltjes die je vaker op een receptie ziet, van die hoge dingen waar je op kunt leunen. Al moet je er weer niet te stevig op leunen, dan vallen ze om.
Er leunden nog maar een paar mensen, er liep iemand te bellen, er stond een dixieland groepje te toeteren. Feest in Nederland. Wat verderop, aan de andere kant van het park zaten mensen op een bankje. Die hadden overduidelijk al flink gedronken, maar hun kleding week nogal af van die van de mensen bij de tentjes. Dus ik denk dat de mensen op het bankje niet bij de mensen hoorden die nog stonden te leunden. Al weet je dat natuurlijk nooit zeker.

Dat park is nog een heel gedoe geweest. De bomen staan er met opzet scheef en maanden stonden er hekken om het park. Dat was omdat het gras goed moest hechten. Of zoiets. Weken terug waren plots de hekken weg en reden er goedgehelmde mannen met overduidelijk plezier in kleine graafmachientjes over het gras. Paden, hele wegen zelfs werden aangelegd. Van het gras bleef niet zo heel veel over. Maar wat er nog was had zich waarschijnlijk wel goed gehecht.

Gisteren kreeg het park een officiële naam. Er was een wedstrijd, inzendingen en een heuse jury. De winnende naam voor het stadspark was "Stadspark".
Kan het nuchterder? Nou ja, "Park" had ook gekund. Dat was nog net een graadje minimaler geweest.

Ik was de gebeurtenis en het niet al te grote park al voorbij toen ik aan een video van de ontwerper Milton Glaser moest denken die ik laatst tegenkwam. Hij heeft het over falen.
Daarna ontweek ik nog een aanstormende scootmobiel. Maar dat heeft er verder weer niets mee te maken.


Milton Glaser – on the fear of failure. from Berghs' Exhibition '11 on Vimeo.
"A characteristic of artistic education is for people to tell you that you’re a genius. [...] So everybody gets this idea, if you go to art school, that you’re really a genius. Sadly, it isn’t true. Genius occurs very rarely. So the real embarrassing issue about failure is your own acknowledgement that you’re not a genius, that you’re not as good as you thought you were. [...] There’s only one solution: You must embrace failure. You must admit what is. You must find out what you’re capable of doing, and what you’re not capable of doing. That is the only way to deal with the issue of success and failure because otherwise you simply would never subject yourself to the possibility that you’re not as good as you want to be, hope to be, or as others think you are."