Als ik al eens aan Bill Whiters denk dan is dat wanneer "Lovely day" toevallig weer eens voorbij komt. Dat lied met dat haast onmenselijk lang aangehouden "daaaaaaaaaaaay".
Ergens vorige week, ik weet niet meer precies waar, hoorde ik "Ain't no sunshine" weer eens. Dat is toch ook wel een heel mooi lied.
Weinig, kaal misschien zelfs.
In het filmpje leunt de bassist slomig in een leunstoel, de drummer kijkt strak vrolijk terwijl hij zijn nauwelijks opvallende tikjes tikt. En de gitarist, die doet ook wat.
Maar het mooist om naar te kijken is toch Bill Whiters, zijn gezicht nat van transpiratie doet hij zo even zijn lied. Met die stem.
Na 1985 maakte Whiters nooit meer een plaat of cd. Dat wist ik niet, voor ik dit blogje schreef. Zo'n stem, en dan niks meer. Dat is iets om over na te denken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
2 opmerkingen:
Verschrikkelijk mooi !
Kijk, dat lucht me nu op. Ik was een beetje bezorgd dat je ook dit vrijdagse muziekje niks zou vinden :)
Een reactie posten