Staarklaar

"Nee, ze zijn nu alle twee gedaan. Er zat een maand tussen. Dat moet geloof ik". 

"Welnee. Je voelt er bijna niets van. En het is ook nog eens zo klaar. Nou ja, de procedure is zo klaar. Maar verder duurde het vooral hemeltergend eindeloos".

"Oh, waarschijnlijk ging het allemaal heel Bulgaars. Tenminste, dat denk ik. Ik ben in Nederland wel eens geopereerd maar dat was toch vooral een feest van efficiëntie. Dat was dit niet echt. Vond ik".

"Om acht uur 's ochtends verzamelt iedereen die die dag aan zijn of haar oog geopereerd wordt zich in de kliniek. En die hele bult, voor al erg oude mensen, gaan dan naar de balie staren. Daar zit dan nog niemand. Zodra de baliemevrouw aanstalten maakt om met werken te beginnen holt, of schuifelt is beter, iedereen naar de balie. Ze zijn klein, die Bulgaarse ouderen maar ze hebben jarenlang in socialistische rijen gestaan en dat gaat ze niet nog eens overkomen dus ze dringen allemaal voor. Maar, als je aan de beurt bent lever je je stapeltje papieren in". 

"O, resultaten van testjes die moesten of zo. Ik had geen stapeltje papieren of testuitslagen maar ik ben 1.93 m en mijn lens was duur dus misschien deed niemand daarom moeilijk over het niet hebben van papieren. Maar, daarna ga je beginnen met wat je de rest van de dag doet, wachten. Na een tijd roept iemand je naam", "Antonius!".

"Zo heet ik hier, Antonius. Ton zeggen ze niet, dat is tonijn in het Bulgaars. Maar, dan ga je een kantoortje in en nemen ze wat dingen door. De eerste keer kon niemand vinden wat voor lens ik zou krijgen. Zoeken, zoeken. Bellen, bellen. Nou ja. Daarna mag je betalen".

"Nee, je hebt dan eerder al de helft van de kosten betaald. Op de operatiedag betaal je dan de andere helft".

"Pfff, een lens kost €750,- en de volgende lens ook. En mocht ik dit jaar iets anders krijgen dan betaal je gewoon weer. Dus als je weer eens zucht over dat verdoemde eigen risico, denk eens aan ons hier'. 

"Als dat allemaal klaar is brengt een ziekenhuismevrouw je naar een kamertje. De eerste keer waren daar twee zwijgzaam wachtende Bulgaren, de tweede keer was er maar één. En dan ga je zelf ook weer wachten. Zo af en toe komt er iemand een druppel in je oog mikken en dan ga je weer wachten". 

"Als je eenmaal aan de beurt bent, op een onbekend en onverwacht moment, mag je op een tafel gaan liggen. Die was niet echt berekend op mensen van mijn lengte. Nee. Maar, dan krijg je een hoop verdovende vloeistof in je oog, klemmetje er om zodat je niet gaat knipperen, en dan maken ze een sneetje in je hoornvlies, geloof ik. Een machine stofzuigert dan de aangetaste lens weg, dat is het leukste onderdeel. De machine maakt een geluid alsof er iemand die drie schriftelijke lessen heeft gehad op een ouderwets elektronisch orgel speelt. Ik moest er de eerste keer nog om grinniken maar dat was niet de bedoeling liet de operatiemeneer weten. Nieuwe lens erin. Klaar. Je voelt er, op wat gefrommel in je oog na weinig van". 

"Nee, daarna mag je weer heel lang wachten. Heel lang. Gekmakend lang. Ik kan daar slecht tegen, wachten in zo'n bedompt kamertje. Foei zeg. Na letterlijk uren kijkt er iemand naar je oog en die zegt dan dat het goed is". 

"De tweede keer holde ik, na zo'n vier uur wachten zo'n beetje naar buiten. Annet kocht net een kopje automatenkoffie, ik geloof dat ik, "Ik moet naar buiten hoor!" riep terwijl ik langs haar holde".

"Ik heb nu één nieuw glas op de goede sterkte in mijn bril, maandag komt de tweede. En echt, het verschil! Ik zie voor het eerst in jaren weer zoals het hoort. Scherp dat al de lijnen zijn. En zonnig dat het hier is. Ik begrijp nu pas waarom mensen een zonnebril op hebben. Dat had ik al jaren niet meer maar wat schijnt die zon hier hard joh. Nee, je zou kunnen zeggen dat ik Bulgarije nu pas voor het eerst goed kan zien. Al ligt dan een ironische, of misschien cynische vervolg zin erg voor de hand".