woensdag 30 maart 2016

Vandaag



Het kwam meteen na "Two months off", het eerste uitzinnig stomende moment.

You bring light in,you bring light in.

galmde nog na.

Eergisteren speelde Underworld in de Oosterpoort in Groningen. En omdat het optreden in Paradiso door een te lange digitale wachtrij was uitverkocht voor ik zelfs maar in de buurt van het aanschafmoment was gekomen reden de Leukste Vrouw ter Wereld en ik naar Groningen. Volgens Google Maps doe je daar vanuit Den Helder maar 1 uur en 39 minuten over. Dat leek ons een programmeerfout. We waren door die gedachte veel te vroeg. Er was geen rij. Er was alleen muzak en dure koffie in een lelijk papieren schouwburgbekertje. 

Het vervormde schuifelharkerige gitaarlijntje duwt het lied voort. Het is niet veel, dat lied. Het is zelfs ademend weinig tussen het dreunend dansgeweld van de rest van de nummers. Karl Hyde stond, om een grap die hij alleen zelf kende glimlachend te wachten tot hij de paar mysterieuze regels zou gaan zingen. Rick Smith, die het geluid stuurt ging zelfs van het podium omdat er even niets te sturen viel. In de coulissen gloeide af en toe de sigaret die hij daar rookte.

Today

Het bleef lang legig in de grote zaal die helemaal niet zo groot was en waar verontrustend veel van de mensen die wel vroeg kwamen op tribunestoeltjes gingen zitten. Waren we verkeerd misschien? Het voorprogramma was een dj die verscholen achter een gordijn soms aan een knop draaide. Daarna liep hij weer weg. Misschien om iemand een hypotheek te verkopen, want zo zag hij er een beetje uit.

Today
I saw a man using an empty whiskey flask as a walkie talkie

En op een derde van het lied valt het schuifelhark motiefje stil. Het gaat pingelen, hier een toontje, daar nog één. En daarna komt het motief terug en gaat het lied omhoog, wordt het opgelucht, bevrijdend misschien. 

Today
I met a man who threw his arms around me

En daar, toen, zag ik haar. Ze had natuurlijk haar misschien donker oranje vestje aan. Ik ben niet goed in kleuren. Ze duwde zich met haar rechterhand omhoog uit de stoel die nu bij ons staat. Als ze krom staat pakt diezelfde hand de rugleuning van de stoel vast. Voor steun. Ze draait zich naar het raam, kijkt naar buiten naar de meeuwen op het dak tegenover haar, en dan naar mij.

En het geluid, de melodie, de her en der regels vullen m'n hoofd. Er passen nog maar flarden van gedachtes tussen. Hoe ze liep door de gang, lag in dat laatste ziekenhuisbed. Dat de steen voor het "graf" zo onbehoorlijk lang op zich liet wachten. En dat haar as daar dan toch woensdag in gaat. En dat dat goed is. Maar ook weer een nieuw afscheid.

Today
Feel 
Feel 
Today
Happy

En dan is het klaar. En vraag ik me af of er ergens tussen de rest van de mensen nog iemand staat met een traan op zijn linkerwang. Je kunt het niet vragen. En door het zweet kun je het ook niet echt zien. Maar het zou best kunnen.

En ik bedenk me dat straks, veel later, bijna helemaal op het eind "Cowgirl" nog komt. 

I'm invisble

En dat onzichtbaar alleen maar dat betekent, niet zichtbaar. Maar meer ook niet. En als ik dat denk snap ik het. Denk ik. In ieder geval voor even.

En daarna danst de zaal, iedereen, ook de mensen die eerst zaten, ook de mensen die nonchalant laat kwamen, ook wij, zich de hele verdere avond totaal aan flarden.

Today

En nu is het vandaag. En al bijna zover.

Geen opmerkingen: