Noura

Noura kon prachtig op water jagen. Met grote klapkaken stond ze dan bij een bron naar water te happen. Nooit zou ze het van het water winnen. Maar ze bleef het proberen. En als ze vond dat je niet genoeg hielp dan blafte ze, luid.

Ik zag haar voor het eerst in de Sinaï. Ze liep mee met een tocht door die woestijn. Omdat ze op dag 1 op een scherpe schelp bij zee was gaan staan liep ze de hele tocht met verband om één van haar poten. Die wond weerhield haar er niet van om de hele dag bezig te zijn met het in de gaten en vervolgens bij elkaar houden van de "kudde". En dat was hard werken, een groepje verspreidt sjokkende westerlingen bij elkaar houden in die vreemd rotserige zandbak.

Noura hield niet van kamelen.
Kamelen hadden ontzag voor haar.

Toen de leukste vrouw ter wereld en ik op Noura en andere hond Zeno pasten in Turkije bleek ze erg van het ophalen van stokken te houden. Vooral erg te grote stokken, die vond ze mooi. Ze bracht ze altijd bijna terug. Bijna want ze vond weinig dingen zo leuk als weer weglopen met de te grote stok om die vervolgens half op te eten.

Noura was kinderlijk bang voor vuurwerkknallen. Met haar grote lijf kon ze dan hulpeloos onhandig proberen bovenop je te kruipen. En ze kon mooi kaarsrecht kijkend op het platte dak zitten. Ze lette dan op ons wanneer we van de overkant van het dal over afgesleten trapjes met de boodschappen terug kwamen lopen. Vaak blafte ze dan. Misschien om te laten weten waar we heen moesten. Maar waarschijnlijk ook om mij er op te wijzen dat ik niet weer zo onhandig moest struikelen met een zakje eieren.

Omdat Noura en Zeno in Bulgarije gingen wonen weten wij nu dat Bulgarije niet dat droevige, altijd grijs mistige land uit zwart wit VPRO documentaires is.

Ze kon uit pure blijdschap je hele gezicht aflebberen, ondertussen kijkend met begrijpende, trouwe ogen. En hoewel ze ouder werd kwam ze nog altijd vrolijk op je afgelopen als ze je zag. En ze had de laatste keer dat we er waren toch nog mooi bijna een vos te pakken.

Noura is er sinds gisteren plotseling ook al niet meer.

En er zijn mensen die het woordje "maar" in de zin "Noura was een hond" zouden zetten.
Maar die mensen begrijpen er niets van.