Beer in de sneeuw

Zodra het gaat sneeuwen denk ik aan Beertje Paddington. Altijd.

Het voordeel van het ooit jeugdbibliothecaris geweest zijn is dat je dat soort, misschien wat afwijkende associatieve gedachten gewoon mag hebben. Tenminste, ik vind dat dat mag.
Misschien is het correcter om bij een kinderboekenbeer aan Pooh te denken, dat doe ik soms ook wel. Maar niet als het gaat sneeuwen.

Paddington is een creatie van Michael Bond. Het eerste boek verscheen in 1958.
Wikipedia schrijft over Paddington:

"Paddington is an anthropomorphised bear. He is always polite—always addressing people as "Mr.", "Mrs." and "Miss" and very rarely by first names—and well-meaning, though he inflicts hard stares on those who incur his disapproval. He likes marmalade sandwiches and cocoa, and has an endless capacity for getting into trouble. However, he is known to "try so hard to get things right". He is an adoptive member of the (human) Brown family, and thus gives his full name as Paddington Brown."

Anthropomorphised, dat is nog eens een mooi woord.

Waarom ik nu precies een meter of meer Paddington boeken heb (ze staan boven de Paulus de boskabouter en Pooh boeken), dat weet ik eigenlijk niet zo heel erg goed. De verhalen zijn leuk maar niet bepaald heel bijzonder. Meer gewoon niet literair leuk, onschuldig vooral. Misschien komt het door de illustraties in de eerste drukken van Peggy Fortnum. Ik heb altijd al meer met plaatjes in kinderboeken gehad dan met de verhalen.

Maar, in ieder geval, zodra het sneeuwt denk ik aan Paddington. Bij de boeken staat een grammofoonplaat (ja, er staat echt heel veel zooi in dit huis) uit 1974 (pre punk dus) waarop verhaaltjes worden voorgelezen door Klaas Rusticus. In één van die verhalen ziet Paddington voor het eerst sneeuw.
"Sneeuw", zei Paddington. "Wat is dat, sneeuw?".
Rusticus zegt het met een mooie, lage, misschien wel bijna berenstem, met net wat meer nadruk op de laatste "sneeuw". Ik kan het heel aardig nadoen, maar ja, dat komt slecht over op papier.

Buiten sneeuwt het hard, mijn trein ging niet verder dan Anna Paulowna. Er was een aanrijding met een persoon. Iemand zei, "Oh, 's ochtends vind ik dat niet zo erg, maar dat ze 's avonds voor de trein gaan staan. Net als je naar huis wilt". Iemand anders zei, "Weet je nog dat de vader van (...) op haar verjaardag voor de trein sprong?".

Ik ga naar de onschuldige Paddington in de sneeuw kijken op YouTube. In het Engels. Zonder de stem van Rusticus, maar die doe ik dan zelf wel na.