Het moment van het #NSJ

Het was geen gewoon gejuich. Voor de mensen tegenover ons, aan de andere kant van de Congo was Swamp Dogg meer dan een artiest. Dat moet wel.
Hun enthousiasme, het dansen, hun aanmoedigingen leken haast religieus. Zij zagen iemand wiens muziek iets betekende, echt betekende diep in hun leven.

Wij zagen een man van eind 60 wiens optreden begon met twee liedjes die werden gezongen door zijn moeder van 88. Curieus, dachten we nog.
Swamp Dogg, de naam zei iets maar meer dan dat ook niet. Tijdens het optreden kregen we door dat de man goed kon zingen, puntige teksten schreef en een aanstekelijk soort van soulblues maakte. En dat er een paar mensen in de tent waren die hem heel erg goed vonden. Meer dan dat, liedjes werden verwelkomd alsof het oude vrienden waren die speciaal een eind waren omgereden om op bezoek te komen.

Swamp Dogg zorgde afgelopen weekend voor het mooiste moment van het Northsea Jazz Festival.
Aan het eind van zijn optreden gaf hij vanaf het podium het publiek een hand. Mij ook. Het was geen zacht vluchtig of flauw handje. Het was een ferme handdruk. Na dat handenschudden ging hij even de zaal in. Het duurde alleen veel langer dan even.
Er was geen beveiliger om het publiek op afstand te houden. Een blonde mevrouw ging met hem op de foto. Een vader met kind sprak een tijdje met hem, hij werd op zijn schouder geslagen en danste met een fan.
Geen allures, geen kunstjes. Ontroerend mooi.



Het leukste weekend van het jaar is weer voorbij. De filmpjes staan online en voor de nieuwsgierigen met een korte attentiespanne is er zelfs een samenvatting.