Victor's huis ligt vlakbij de schapenboerderij aan de rand van het dorp. Ik loop er regelmatig langs als ik aan die kant een stuk ga lopen. Ik zong het liedje wel eens, in stilte natuurlijk, als ik langs het huis van Vic liep. Een beetje als grapje voor mezelf. Ik heb geen idee of Vic het liedje kende. Hoewel hij uit Engeland kwam. En hij er de leeftijd voor had.
Say, is Vic there?
We kwamen Victor een jaar of wat geleden tegen toen hij met zijn zwaar antieke Lada langs de kant van een verlaten weg stond. Een van de even antieke banden had het begeven en de reserveband was leeg. We lieten lucht in de reserveband lopen en hij kon weer een stukje verder. Hij had er al een tijd gestaan zei hij. Maar hij leek daar niet van onder de indruk. Victor was niet gauw ergens van onder de indruk geloof ik.
Victor was klein, erg mager en de eerste keer dat ik met hem sprak dacht ik dat hij Bulgaars was, zo onverstaanbaar was zijn Engelse accent. Wij hangen hier maar zo'n beetje rond maar Vic was één van de mensen die hier met vrijwel niets naar toe was gekomen en zelf maar moest zien hoe hij hier rondkwam. Dat deed hij door dakpannen op daken te leggen. En daar was hij erg goed in, de allerbeste was hij wordt er wel gezegd. Zoals zo veel mannen hier dronk Vic nogal. En geld had hij maar zo soms. Naast gesjouw met dakpannen probeerde hij wat geld te verdienen door een camping op zijn terrein te beginnen. Maar bijna iedereen die hier op doortocht terechtkomt wil in een echt bed slapen. Het kampeerterrein begint alweer aardig te overgroeien. Ik ga niet doen of ik Victor goed kende. Maar hij was één van de gezichten van dit dorp. En hij was altijd vriendelijk, altijd. Hij groette altijd. In een dorp waarin steeds meer mensen komen wonen die niets met elkaar te maken hebben was hij één van de weinigen die dat deed.
Burgemeester Gosho vertelde met een snik in zijn stem hoe vriendelijk Victor was. En hoe hij iedereen eigenlijk altijd een te lage prijs berekende voor het werk dat hij deed. De woorden van Gosho werden vertaald voor de zoon van Victor die uit Engeland over was komen vliegen. Het was druk op de modderige, koude begraafplaats van Palamartsa. Druk met Bulgaren en vrijwel alle buitenlanders die hier al langer wonen. Iedereen stond, en keek en er werd gehuild, omarmd en in de grijze verte gestaard.
En ik zal van die buitenlanders vast niet de enige zijn geweest die nadacht over oud worden, ziek worden en doodgaan in een land waar je niet vandaan komt.
Kevin (Engels maar hij kent wat Nederlands omdat hij een tijd in Volendam en Marken heeft gewerkt), een vriend van Victor vertelde dat hij was gebeld door mensen uit Engeland die geen contact met Vic meer konden krijgen. Kevin vond Victor dood binnen de muren van zijn tuin, bij de deur van het woonhuis. In zijn hand had hij de inhaler die hij de laatste tijd moest gebruiken. Victor heeft daar vier dagen gelegen.
Ik heb het nageteld, in mijn hoofd. Maar ik ben daar in die dagen niet langsgelopen. En ik heb dus ook niet in mijn hoofd gezongen van "Is Vic there?".
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten