I love you, stond er.

Hoe vaak ik hier ook bij het dorp loop, elke keer denk ik wel, "Wat is het hier toch mooi!". Maar ik ga dat niet hardop tegen het landschap zeggen. En ik ga het al helemaal niet in de sneeuw schrijven. Het landschap heeft niets met dat soort buitenissige uitingen.

Als je links van het dorp het tractorpad volgt kom je aan het eind bij een rij bomen en struiken. Daar ga je rechts en weer verder. Het had, na een werkelijk stortregenende eerste kerstdag toch wat gesneeuwd en hoewel het niet veel was vroor het nog en het liep daardoor krakend lekker. Bij de rij bomen en struiken leek het me plots erg fantastisch het besneeuwde graanveld over te steken en de heuvel te "beklimmen". In de herfst had ik er, via dierenpaadjes een paar keer mooi gelopen.

Maar in de sneeuw zie je natuurlijk geen dierenpaadjes meer. Maar toen ik daar achter kwam vond ik teruglopen ook weer zo flauw. Mopperend op mijn eigen gebrek aan praktische woudloperkennis  liep ik verder omhoog. Helemaal boven bleek het ook nog eens best te sneeuwen. Er lag ook veel meer sneeuw dan beneden. Daar kwam ik achter toen ik over een prikstruik struikelde. Onder de sneeuw bleek veel modder te liggen.

Nadat ik ook nog een tijdje de verkeerde kant op liep kwam ik op het pad dat terug naar het dorp ging. Er liep een stel voetstappen met me mee. Ze gingen alleen naar beneden, er naast liep een spoor van hondenpootjes. Heel raar want ik kom daar nooit iemand tegen. Er loopt soms een herder met een kudde schapen maar die staan nu op stal. En Dave laat er soms zijn honden uit maar nadat die bedreigd is door een jager laat hij zich daar niet meer zien. 

En na een tijdje stond het er opeens, geschreven in de sneeuw, "I love you". Misschien stond er nog iets onder, maar daar was ik dan doorheen gelopen. Ik heb een tijdje staan kijken. Maar er was alleen landschap, en dat zegt niks. En ik denk ook niet dat het voor het landschap bedoeld was, zo dwaas zijn de mensen hier nu ook weer net. Er was maar één stel voetstappen, de man (of een vrouw met heel erg grote voeten) had het dus niet doldweperig in de sneeuw geschreven zodat een meelopende helemaal rozig warm van de boodschap zou worden. En was de schrijver/ster Engels, Bulgaars of nog anderstaliger? I love you is zo wereldomvattend, iedereen kan het wel zeggen, of in de sneeuw schrijven. En, maar dat is lastig goed uit te leggen, ik werd er ook een beetje narrig van. Tot nu toe kwam daar niemand, op de herder en Dave na. Als Jan en nog meer mensen daar nu heen gaan en ook nog een beetje suffe zinnetjes in de sneeuw gaan zetten is het eind wel een beetje zoek. Straks gaan mensen nog routepaaltjes neerzetten. 

Ergens bij de rand van het dorp raakte ik de voetstappen kwijt. Misschien was dat maar beter ook. Om ze nu te volgen tot voor de deur van een huis was ook wat verregaand geweest. En licht maniakaal. Maar als het weer sneeuwt houd ik de grond in de gaten.