Het was 2 graden. En het werd 2 - 2.

De laatste keer dat we Ludogorets zagen spelen was maanden terug. Het was nog erg heet 's avonds, er kwam geen water uit de kraan en Ludogorets verloor na een onverwachte, ongewenste en vrij eindeloze verlenging met 7 - 2 van een ploeg uit een erg ver weg land. En Annet en ik liepen er beide een covid besmetting op. 

Het was nog aangenaam warm toen we hoorden dat AZ tegen Ludogorets moest spelen. En onnadenkend als we zijn vertelden we dit heugelijke feit aan burgemeester Gosho die onmiddellijk beloofde kaarten te regelen. Als het heel warm is kun je je moeilijk voorstellen dat het ooit weer koud zal worden. 

Maar gisteravond, toen AZ eindelijk in Razgrad kwam voetballen was het maar 2 graden. 

Naar het voetballen gaan kijken is nog een hele onderneming. We rijden meestal mee met Dimka (die uit Bulgarije komt en lang in ziekenhuizen Engeland werkte)(het is me wat met die arbeidsmigranten) en James. Maar voor we weg kunnen is er altijd enig heen en weer gebel met Gosho want er moest altijd nog iemand mee die dan moet worden opgepikt bij een duistere bushalte in een onaangename flatwijk in Popovo. In Razgrad moet er geparkeerd worden op een drassig veldje bij een bouwmarkt die een tijd geleden in de brand ging. En daarna lopen we door een flatwijk die werd neergezet in de hoogtijdagen van het reëel bestaande socialisme.

We hadden kaarten. Maar toen we op de plaatsen wilden gaan zitten die op het kaartje stonden maakte Gosho duidelijk dat dat niet de bedoeling was. We moesten met hem mee. Het groepje buitenlanders liep als eendjes achter hem aan naar plaatsen die beter waren, en vooral ook, veel duurder. Wat opgelaten zaten we te wachten tot iemand ons zou wegsturen. 

Vlak voor het aanvangsfluitsignaal stroomde de hele tribune plots vol met mensen die daar overduidelijk allemaal niet voor betaald hadden. Niemand zei er iets van. 

O ja, de wedstrijd. Die ging in het begin zoals we hier gewend zijn. De mannen van Ludogorets lijken altijd te denken dat ze nog aan het warmlopen zijn. Voor ik over mijn verbazing over de leeftijd van de spelers van AZ was, ze leken allemaal nog maar net uit of zelfs nog in de puberteit te zitten stond het al 2-0. Gosho maakte ondertussen aan wat Bulgaren die hij kende (Gosho kent denk ik heel Bulgarije) duidelijk dat Annet en ik uit Nederland kwamen. Maar niemand deed daar erg moeilijk over. Een enthousiaste meneer uit Gagovo (het dorp naast het onze) vertelde in keurig Duits dat hij jarenlang in Duitsland had gewerkt en dat hij nu hier een bedrijfje had (ja, het is me wat met die arbedsmigranten).

In de pauze gingen er al flink wat aanhangers van Ludogorets naar huis. Het was ook best fris. Koud eigenlijk. Het bleek nog maar 2 graden te zijn. Iedereen had een muts op. Ik heb geen muts. 

Na de pauze deed Ludogorets eerst waar ze goed in zijn. Her en der viel een speler met duidelijk opgebouwde theaterervaring op het veld neer. Daarna vergat AZ te voetballen. Annet veronderstelde dat ze in de pauze rakia hadden gedronken. Onder enorm enthousiasme maakte Ludogorets twee keurige doelpunten. AZ strompelde krachteloos naar het einde. Na afloop schudden we de hand van de meneer uit Gagovo die vond dat we allemaal gewonnen hadden. 

Gosho koos een andere route, met meer modderige stukjes om door de vrolijke flatwijk terug naar de auto te lopen. Ik struikelde maar twee keer. Twee was duidelijk het getal van de avond.

Ik denk niet dat ik ooit een echte liefhebber van voetbal zal worden. Het duurt te lang en het aanstelgehalte, "Die boze voetbalbuitenlander liep tegen me aan en nu heb ik zo'n zere knie" is me te hoog. Maar het was een leuke avond. Er waren enthousiaste Bulgaren en het was, denk ik, ook te koud om covid op te lopen. En ik ga een muts kopen.