Acht, of tien of zoiets

Het is een schijnbare weg naar nergens. Een lange, rechte streep. Hij kan zo in een film. Wanneer je aan de noordkant het dorp uitloopt kom je, als je de weg helemaal af zou lopen, bij een oud gebouw van de scouting. Tenminste, zo noemen buitenlanders het, de scouting. De gebouwen waren ooit van de DKMS, de Bulgaarse versie van de Komsomol. Maar scouting klinkt vriendelijker, meer alsof hier nooit iets gebeurd is. 

Voordat je aan het eind, bij die gebouwen bent kun je rechts een dal inlopen. Er is geen pad, het is gewoon daar beneden. Er is een ooit, heel erg lang geleden doorgebroken dam. 

Nu wilde ik eigenlijk het bos inlopen, daar ligt een pad dat ik een tijdje terug tegenkwam en dat waarschijnlijk na een hoop getreuzel doodloopt. Maar dat wil je wel zeker weten, van dat doodlopen. Maar het is nog winter. Hoewel de zon schijnt is de grond nog hard bevroren en is het struikgewas nog door te komen. Langs de oude waterloop waar nog wel iets doorheen sijpelt maar de moeite is het niet echt meer, slenterde ik over dierenpaadjes weer de richting van het dorp uit. 

Er was een open stuk waar zo te zien een vorig jaar mais heeft gestaan. En er was een fontein, of bron (daar kom ik nog op terug). Er kwam zelfs nog keurig water uit. Ik rommelde wat rond. Er stond mooi riet. Er was een oude betonnen bak. 

En na wat struikgewas was er alweer een prachtige weg naar nergens. Ergens op de helft van nergens ging er een door de gesmolten sneeuw modderig geworden pad naar rechts. Slenterend langs de nog steeds niet werkende communistische fontein kwam ik weer in het dorp terug. Ik zwaaide naar de bestuurder van de coöperatie auto.

Ooit, ik zal acht, of tien of zoiets zijn geweest werd de dijk in Den Helder gemoderniseerd, hoger, breder gemaakt. Er lagen keien in zee, een soort dammen. En na school gingen we dan weer naar die keien toe. Kijken hoe ver je kon komen, soms kon het stappend, soms moest je springen. Nut had dat niet, en zinnig was het natuurlijk ook niet. Maar ik weet het nog wel.