Verschillen

Het lag er opeens. Zo'n twee weken terug. Vlak naast het huis van Stefka, de mevrouw van het winkeltje die aan de overkant van het veld voor onze poort woont. Een hoop eerder gebruikt asfalt. 

Leven in Bulgarije begint te wennen. Er is geen knappe pot pindakaas te koop. De kaas is smakeloos en de wegen belabberd. Maar andere dingen beginnen te wennen. Dus schrijf ik ze nu maar op. Voor ze echt gewoon zijn geworden.

Één maal per maand wordt er hard op de poort gebonsd. Er staat dan een vrij enorme meneer. Zijn komst wordt aangekondigd in de Facebookgroep die het dorp heeft. De enorme meneer loopt mee het huis in, wurmt zich met moeite onder een bureau en neemt dan de waterstand op. Wat dagen later verschijnt er een onduidelijk bericht in mijn mailbox. Dat is het signaal om naar de mevrouw van de post te gaan, ons waternummer te noemen en te horen wat we moeten betalen. Elke maand. De elektriciteitsmeter hangt op straat (lang terug hing die in de huizen maar er werd teveel mee gerotzooid) en wordt op afstand elke maand afgelezen. Die, alweer maandelijkse rekening kan ik via de website van onze Bulgaarse bank betalen. Al is die website zo geheimzinnig dat ik na afloop altijd een kwartiertje bij moet komen. 

Gescheiden afval bestaat niet in onze gemeente. Er is één container in onze buurt en daar gooit iedereen zijn vuilnis in. In het ophaalschema hebben we nog geen enkele logica kunnen ontdekken, hoogstens dat de container altijd al overvol is voor de vuilniswagen komt. Grof vuil kennen ze hier niet. Nou ja, er is grof vuil zat maar er is geen plek waar je het kwijt kunt. Tuinafval, maar helaas ook plastic en andere zooi wordt vaak in de tuin verbrandt. En een oude, kapotte koelkast kan best achter het schuurtje staan. Of als onderdeel van een kippenhok dienen.

Bulgarije heeft nog niet echt een interneteconomie. Je kunt, als je volhardt best dingen kopen via het internet (en dat is heel handig want karton, wol je kunt het hier nergens kopen) al moet je je dan wel door schimmige websites met onverklaarbare invulvelden heen werken. Heel vaak wordt je, nadat je iets besteld hebt gebeld door de leverancier. Om te checken of je het echt wel besteld hebt. Je bestelling wordt vrijwel nooit aan huis afgeleverd. Je kunt het ophalen bij het kantoor van een vervoersdienst. Dat was even wennen maar het is eigenlijk erg handig. Niks niet meer thuis wachten op iemand die altijd te laat is. In het kantoor van vervoerder Ekont is zelfs een hokje om gekochte kleding te passen. Heel soms wordt een pakje thuis afgeleverd. Vrijwel nooit kan de bestuurder ons adres dan vinden. Gelukkig weet de burgemeester waar we wonen, hij rijdt dan even als gids mee.

In Den Helder struikelde je over de opticiens. Je liep er naar binnen en elke aanwezige stagiaire mat je ogen op. Klaar. Hier zijn wel opticiens maar het laten opmeten van je ogen is nog een heel ding. Nu ik de poezen steeds meer als vage vlekken ergens in de tuin zie zitten leek het me handig mijn ogen eens te laten controleren. Maar er was bij de brillenwinkel nooit iemand aanwezig die dat kon, "Doctor comes thursday. Or friday. Or saturday". Onlangs lukte het om tegelijk met de "doctor" in de winkel te zijn. De "doctor" zag er gelukkig uit alsof hij zo van het strand kwam. Het was een gematigd vrolijke man die bij elke wisseling van de glaasjes in de prachtig ouderwetse proefopstelling op mijn neus "ok" zei. Na heel veel ok's moest ik met het resultaat 5 minuten door de winkel lopen om te zien of ik niet omviel dan wel plotselinge gigantische hoofdpijn zou krijgen. Toen dat niet zo was en ik ook niet viel werden de glazen besteld. Ze bellen als ze er zijn. 

De hoop eerder gebruikt asfalt uit het begin van dit stukje komt uit Popovo, de stad in de buurt. Daar worden straten opnieuw geasfalteerd. Het dorp kreeg het afschraapsel. De hoop lag eerder levensgevaarlijk precies in het midden van de afslag naar het dorpsplein. Het asfalt wordt in gaten in de weg gegooid. En dat is het. De auto's die er overheen rijden duwen het dan aan. De hoop is niet hoog genoeg om alle aanwezige gaten te dichten. En de regen en de vorst duwen het tweedehands asfalt ook weer uit de gaten. Maar het is iets. Denk ik.