Missionis, 1800 m

Missionis is een van de honderd dingen die je moet zien in Bulgarije. Vinden de Bulgaren. Het is, of zijn de overblijfselen van een oud Byzantijnse/middeleeuwse stad. Missionis is 70 hectaren groot. Er zijn 4 kerken, een fort, een stadswijk en een waterbassin. Het ligt op een heuvel, pal naast dat wat hier voor een snelweg doorgaat. 70 hectaren groot dus.

De eerste keer dat we er heen wilden konden we het niet vinden.

En de tweede keer bijna weer niet.

Misschien is het overal zo, en valt het me hier pas op maar "men" heeft hier vaak de onhebbelijke neiging om ver voor je in de buurt bent een bordje met de naam van daar waar je heen wilt langs de kant van de weg te zetten. En daarna niets meer. 

Langs de snelweg stond een bruinig bordje. Mooi glimmend ook. Missionis 1800 m stond er op. De eerste keer dat we Missionis zochten begonnen we twee kilometer na het bordje ongerust rond te kijken. Rechts was niets, links een steile heuvelwand. Nergens kon je van de weg af. Na een minuut of 10 keerden we vloekend om, zochten tevergeefs nog een keer en reden daarna teleurgesteld naar huis. De tweede keer vond ik dat we meteen na het bordje de snelweg schuin over moesten steken en moesten parkeren bij een restaurant. Dit idee leidde tot zware onenigheid over wat er wel en niet kon op een snelweg en discussies over dat er niet voor niets 1800 m op zo'n bordje stond. Na nog meer verschillen van mening keerden we op een plek waar dat niet kon en reden we terug naar het parkeerterrein bij het restaurant. 

Gevonden.

Mocht je ooit in Bulgarije komen, en dan ook nog hier in de buurt zijn dan is Missionis het perfecte buitenuitje. Als je het kunt vinden. Een bultig stenen pad loopt lekker omhoog en her en der langs het pad zijn leuke ruïnes. Met uitlegborden, ook in het Engels! De bijzonderste zijn de ruïnes van de kerken. In twee van deze eeuwenoude gebouwen hebben mensen altaartjes gemaakt, met kleine icoontjes en kaarsen. En niemand haalt dat weg, nergens staat een bordje met "verboden kaarsen te branden in deze belangrijke opgraving".

Na alle ruïnes liepen we over een vaag bospaadje, nergens was meer een gebouw, nergens was meer een richting. Maar het bos was vriendelijk en na een tijd waren we weer bij het begin. Daar zat nu een oudere meneer op een stoel naast een hokje. Misschien was hij er voor de entree, misschien deed hij iets met informatie. Maar hij bleef zijn krant lezen en deed verder geen moeite.

We kwamen verder vier bezoekers, die volgens ons later verdwaald zijn en één meneer die paddenstoelen zocht tegen.