La Mer

"Je kun nog beter naar het Nederlands elftal kijken zeg".
Na twintig minuten zwijgend kijken had de leukste vrouw ter wereld het wel gehad met de film "Tinker, tailor, soldier, spy".
"Waar gaat het over? Wie is die man, deed die net ook al mee? En in welke tijd zitten ze nu weer?".
Ik probeerde het uit te leggen maar kon dat alleen maar omdat ik het boek van John Le Carré uit mijn hoofd ken. De Smiley boeken van Le Carré staan in de boekenkast vlak bij Voskuil en Joyce, die plaatsing zegt iets. Spionage verhalen, al gaan ze natuurlijk eigenlijk over trouw, verraad, loyaliteit en menselijk falen.

Terwijl ik verder keek, en de leukste vrouw ter wereld deed alsof ze dat ook deed kon ik mijn aandacht er niet echt meer bijhouden. Terughoudendheid werd hier verward met saaiheid. En die enorme bril die ze Smiley hadden opgezet, was die bedoeld als een soort uithangbord met "Dit speelt in de zeventiger jaren" erop?

We werden alle twee pas weer echt wakker toen de film al haast was afgelopen. Er klonk een raar vrolijk lied terwijl men het einde verprutste.
"Zit dat in de film of heeft de buurman de muziek hard aan?".

Waar het nu precies door komt weet ik niet. Het lied begint met wat gepraat, alsof het is opgenomen in een nachtclub. Er is een plastic orgeltje, een slaggitaar, een galmend orkest en applaus als bij een vergadering van het Syrische parlement, zo fijn collectief tegelijk en klaterend. En dan komt die stem, die klinkt alsof het hoog zomer is, alsof de zanger omhoog kijkt en alleen maar een strak blauwe lucht ziet. Het is zo warm dat je kunt leunen op de warmte.

"La Mer" blijkt, na wat gezoek een heuse Franse evergreen te zijn. Ooit geschreven door Charles Trenet, later vertaald nog tot wereldhit gezongen door Bobby Darin. Robbie Williams zong het en zelf Rob de Nijs, al heb ik dat niet verder nagezocht. Ik heb niets met Frankrijk, of Franse muziek. Dat gedweep met stokbroden heeft me nooit getrokken. En dit lied was me dus ook volstrekt ontgaan

Maar het lied is mooi. Tenminste, in de uitvoering die in de film klinkt. Julio Iglesias zingt het. Ja, dat was wel even schrikken.
Ik heb geen idee waar het verder over gaat. En dat hoeft ook niet. Af en toe, zomaar zachtjes de woorden "La Mer" zingen en dan de rest fijn lalala-end invullen is ook goed. Voor je het weet leun je op de warmte. Zelfs vandaag.