Steve (die eigenlijk Tigger heet)

Hoeveel poezen we nu hadden vroeg de Bulgaarse juf de vorige, redelijk lastige les. Tsjeteri i polovina. Polovina vroeg ze verbaasd. 

Die halve, dat is Steve (die eigenlijk Tigger heet).

Steve (die eigenlijk Tigger heet) kennen wel al erg lang. Het is de kat van de buren. Zolang als we hier komen, en dat zal een jaar op negen zijn, is Steve (die eigenlijk Tigger heet) er al. Het is een echte kater. Of eigenlijk KATER. Groot, sterk, en nog rood ook. Toen we hier alleen nog maar tijdens vakanties kwamen liep Steve (die eigenlijk Tigger heet) al door de tuin. Hij maakte geen contact. Hoogstens keek hij met een "Nou, ja, jullie kunnen nu wel blijven zitten maar begrijp wel, er is er hier maar één de baas. En dat zijn jullie niet" blik naar ons.

Toen we hier een jaar of drie geleden vrij hyper de emigratieauto uitstuiterden was Steve (die toen nog Tigger heette) één van de eerste poezen die even polshoogte kwam nemen. We waren toen, vanwege corona al een jaar of twee niet meer in Palamartsa geweest. En in die tijd was Steve (die toen nog Tigger heette) onherkenbaar veranderd. Van groot en sterk was hij veranderd in dun en vel over been. We herkenden hem niet eens en dachten dat het een nieuwe rode kater was.

Omdat elke poes een naam nodig heeft noemden we Steve (die eigenlijk Tigger was) Steve. En dat kwam alleen maar omdat ik, net daarvoor met Mysterious Steve had staan praten. Mysterious Steve is een aardige Engelsman waarvan niemand weet wat hij doet en die, als Alec Guinness al niet de perfecte George Smiley had neergezet zo die rol op zich had kunnen nemen. De "nieuwe" rode kater ging Steve heten. Tot we ons realiseerden dat Steve eigenlijk Tigger was. Maar toen was het al te laat, toen was Steve als naam al blijken plakken.

Aan Steve (die dus eigenlijk gewoon Tigger is) kregen we al vlot een hartgrondige hekel. Hij speelde de baas over elke andere poes en vooral Gijs was voor hem een geliefd pestobject. We begonnen Steve (ja, Tigger) weg te jagen.

Maar, zachthartig als we met poezen zijn hielden we dat natuurlijk niet echt lang vol. Toen we Steve eten begonnen te geven werd duidelijk dat het een ernstig slimme poes was. Want zijn pestgedrag verdween. Je zag hem bijna calculeren, "ga ik voor de brokjes of mep ik die harige dikke weer eens in elkaar?". Hij koos voor de brokjes.

Zijn aanwezigheid werd gewoon. Steve (die, jaja, Tigger) zat, net als de rest van het collectief, 's ochtends braaf te wachten op eten. En daarna ging hij zijn katergang. Tot hij in het voorjaar ernstig begon te vermageren. Je kon zijn ruggengraat voelen en hij begon er bijna dagelijks slechter uit te zien. Annet bedacht dat we nog wat anti-wormenpillen hadden liggen. En nadat hij die had binnen gekregen begon hij op te knappen. En, zomaar, zonder dat we erg in hadden hoorde Steve (die ooit Tigger was) er plots bij. 

Tsjeteri i polovina kotki. Vier en een halve poes.

Aan het eind van elke dag verzamelen de vier poezen zich in de tuin. Ze hollen dan achter een touwtje of een walnoot aan. Het is een hoogtepunt van hun dag. Laatst, zonder dat we er erg in hadden speelde Steve plots een beetje mee. Totaal onhandig sprong hij steeds de verkeerde kant op. Steeds vaker komt hij nu geheel toevallig zo rond het "Ach, gooi nog eens een walnoot" moment even langsgelopen. En steeds vaker springt hij nu de goede kant op. 

Het is allemaal niet groots. Maar weer wel als je Steve (die ooit Tigger was) bent.