Zo'n zes uur Shakespeare

Na die keer dat er net voor de voorstelling een luide zoemer klonk ging ik jaren niet naar een toneelstuk kijken. Misschien was het bijgeloof. Ik ben waarschijnlijk een stuk irrationeler dan ik zelf denk.

Een stuk met "tragedies" in de titel leek een aardig moment om de ban te doorbreken.

"Romeinse tragedies" van Toneelgroep Amsterdam duurt zo'n beetje zes uur en bestaat uit drie stukken van Shakespeare. Coriolanus, Julius Caesar en Antonius & Cleopatra. Achter elkaar. Zes uur.

(kopiëren en plakken van de website van TA)

"De Romeinse tragedies zijn Shakespeares meest politieke stukken. Anders dan zijn koningsdrama’s gaan ze niet over machtswellust, maar ligt het accent op het politieke mechanismen en de maatschappelijke context. Zonder vooringenomen standpunt beschrijft Shakespeare oorzaak en gevolg van politieke structuren in een veranderende samenleving. Drie maal wordt het slagen en falen van een politicus getoond, zijn idealen maar ook de persoonlijke drijfveren die meespelen.

Het publiek bevindt zich midden in de politieke arena, waar de voorstelling non-stop gespeeld wordt. Men kan in- en uitlopen, van plaats veranderen en naar eigen goeddunken een pauze nemen in een ontmoetingsruimte op het toneel, waar ook drank en kleine gerechten verkrijgbaar zijn. De voorstelling wordt op monitors op verschillende plekken in de schouwburg rechtstreeks uitgezonden. Het publiek maakt zelf keuzes waar het zich wil bevinden en op welke situatie het wil focussen."

Over sommige boeken en aardig wat muziek kan ik wel wat vinden, over die dingen weet ik wel wat. Van toneel weet ik weinig, die taal spreek ik niet.

Dus kom ik niet verder dan zeggen dat ik soms letterlijk met m'n mond open zat te kijken. Hier gebeurde wat, daar denderden zinnen over het podium. Er was muziek, Dylan kwam zelfs even voorbij. Je kon op het podium gaan zitten, tussen de acteurs, op een bank. Al was ik niet zo heldhaftig.
Zo'n zes uur lang. En die uren waren zo voorbij.
Misschien was die lengte nog wel één van de mooiste dingen van de voorstelling. Door die tijdsduur vergat je haast dat er buiten de zaal nog een wereld was, gewoon een Leidse plein met langs schurende trams.

Prachtig was het. Of, om het maar zo eens te zeggen, een unieke ervaring. Maar dat zijn ook maar beperkte woorden. Die halen het allemaal niet bij de taal die op het podium klonk.

Ik zag het stuk daarna nog een keer en er was een derde keer geweest als er niet iets met sneeuwoverlast was geweest.

Op vrijdag, zaterdag en zondag worden de Romeinse tragedies weer gespeeld. In de Stadsschouwburg in Amsterdam. Wij gaan zondag, dan begint het om vier uur.
Ik kan de zinnen niet schrijven die er voor zorgen dat je er naar gaat kijken. Dat weet ik ook wel.
Maar je zou het kunnen gaan doen, misschien zou je het wel moeten gaan doen. Gaan kijken bedoel ik. Al was het maar omdat het zeldzaam is om iets te zien dat je nooit meer vergeet.