"Vaak doen we niets, en dan gebeurt er van alles"

"Nee, we zijn hier niet alleen maar op zoek naar oude monumenten, soms doen we niets. En dan gebeurt er toch weer van alles".

"We gingen eigenlijk naar de bibliotheek, maar omdat we langs het postkantoor-in-het-gemeentehuis liepen probeerden we het water maar weer eens te betalen. Dat doe je hier bij het postkantoor. Maar dat lukte dus al weken niet. Nelly, de postmevrouw brak een tijd terug haar arm en sindsdien is het postkantoor maar heel erg soms open. En als het dan open is staan er meteen 15 bejaarden in een rij om hun aow te halen. Dat duurt eeuwig en langer. Maar, Nelly was er dus weer eens niet. Annet bedacht dat ze aan Ralitsa, de enige ambtenaar van het gemeentehuis kon vragen of die nog een kapper wist. Kappers, voor vrouwen dan zijn hier een kleine ramp. In Popovo zijn er best een aantal maar die zijn of net dicht, of ze gaan dicht, of er is wat anders. Maar, Ralitsa kende ook alleen maar kappers die Annet al geprobeerd had. Helaas". 

"We liepen naar de bibliotheek, en, hoe kan het anders, die was dicht. Er hing een enorm hangslot aan de deuren en toen we wegliepen zag ik nog een ieniemini handgeschreven briefje. De bibliotheekmevrouw was met vakantie".

"Toen we, op de weg terug naar huis weer langs het gemeentehuis liepen riep Ralitsa dat zij Annet wel wilde knippen. Na wat twijfels of we het werkwoord wel goed verstaan hadden haalde ze een knipset en zo'n schoonhoudschort uit een kast. Ze knipte de burgemeester ook vertelde ze. En zo werd Annet naar tevredenheid geknipt door de enige ambtenaar van Palamartsa".  

"Apart? Dat zou ik vroeger ook gedacht hebben. Tegenwoordig vind ik het net zo normaal als de burgemeester die aan de deur komt om te zeggen dat we naar het voetbal gaan". 

"Nee, ook vorige week. Gosho belde aan en, omdat hij denkt dat ik maar 2 woorden Bulgaars versta zei hij in een soort verkorte telegramstijl dat Annet en ik morgen naar het voetbal gingen. Niet vragen of we zin hadden, nee, morgen gaan jullie naar het voetbal. Om 6 uur moesten we bij James en Dimka zijn en met hen zouden we naar Razgrad rijden. En weg was Gosho". 

"Nee, we wonnen deze keer. De anderen kwamen uit Slowakije en speelden als een versleten vaatdoek. De eerste helft was niks maar in de tweede helft scoorden de helden van FC Ludogorets 4 keer. Mooi is dat, Bulgaren zijn niet zo uitzinnig maar met zo'n doelpunt, iedereen juichen en roepen. Heerlijk, eindelijk eens wat anders dan een dorp vol dutterige oude mensen". 

"We plukten nog druiven bij Jordan en Dushka, de buren links. Ze zijn al dik in de zeventig en vooral Jordan is best stram. Als hij elke keer z'n houten trapje op en af moet om te knippen duurt het weken voor hij klaar is. Ik rek me uit en klaar". "

"We helpen hen elk jaar maar dit jaar was de eerste keer dat de poezen er niets van snapten. We waren nog maar nauwelijks daar of ik hoorde Gijs al miauwen. Nou ja, Gijs miauwt niet echt, hij doet mie mie mie, een soort muizerig miauwtje. Hij ging maar door. Wurmde zich door het hek heen en ging in de tuin van de buren verder met miemiemie'en. Daarna ging Wim ook nog meedoen, hartverscheurend miauwen, "Kom terug! We missen jullie! Jullie horen daar niet!". 

"Na het plukken zette Dushka allerlei fantastisch eten op tafel, allemaal van groenten uit eigen tuin. Waar we eerst moeizaam Engels met Jordan spraken ging het nu allemaal in, ok, moeizaam maar toch Bulgaars. Maar Jordan wordt oud, soms was hij even heel stil, leek hij er even niet te zijn. Misschien vroeg hij zich af hoeveel jaar hij nog druiven zou plukken. Al kan hij natuurlijk net zo goed hebben gedacht "Waarom verbuigen die Nederlanders na twee jaar nog steeds onze werkwoorden zo houterig?"