Dit stukje zou over het betalen van de ziektekostenverzekering gaan. Per persoon betaal je hier 30 lev (iets meer dan 15 euro) per maand. Dat is niet veel geld maar daar krijg je dan ook niet veel voor. Maar dat is een heel ander verhaal. Je kunt de ziektekosten via een website betalen maar dat is serieus zo ingewikkeld dat wij er iemand voor in moeten huren. Omdat we ons bij het kantoor van de verzekering in Targovishte in hebben laten schrijven leek het Annet dat we daar ook zouden kunnen betalen. Mij leek dat, gelet op de ervaringen hier met mensen achter balies nogal optimistisch, moedig ook.
Het was vandaag een fijn frisse 24 graden en dat leek een mooie temperatuur voor een bureaucratische uitdaging. Blijmoedig en met hoop op een tergend blogtekstje reden we naar Targovishte (35.000 inwoners en hoofdstad van het district waar Palamartsa in ligt). Het kantoor van de verzekering bleek dicht bij het gebouw te zijn waar we Bulgaars leren dus het was vlug gevonden. Bij de deur legde een mevrouw vriendelijk uit dat we een andere deur moesten hebben. Eenmaal binnen drukte een volgende vriendelijke mevrouw op het goede knopje op het touch screen. We kregen een nummertje en waren onmiddellijk aan de beurt. Na 10 minuten stonden we weer buiten. Een "Help, ze willen ons hier niet snappen of begrijpen" tekst zat er duidelijk niet in. Alleen wanneer alle medewerkers ons ook nog hadden uitgezwaaid was het nog gezelliger geweest.
Omdat het betalen zo onverwacht makkelijk was gegaan was er tijd om even langs de bibliotheek van Targovishte te gaan. Stiekem hoopte ik daar wat stugheid en verzuchtende blikken tegen te komen.
De regionale bibliotheek Targovishte oogt niet bijster gezellig. Er is weliswaar een terrasje maar dat heeft niets met de bibliotheek te maken, er zat ook niemand. De bibliotheek bleek wel meteen de modernste die ik hier in Bulgarije zag, er was een inleverbrievenbus. Daarmee stokte de moderniteit, zou iets later blijken ook onmiddellijk.
In de hal stond een scherm met kleurplaten. Kleuren in de bibliotheek is hier een vakantiebezigheid. De zomer vakantie duurt hier, vanwege de zomerse hitte bijna 3 maanden en misschien dat je dan zelfs kleuren leuk gaat vinden. Dat kan.
Op de foto is het misschien niet zo duidelijk te zien, dat heb je met zelfdenkende en bijlichtende telefoons maar in de bibliotheek was het donker. Niet schemerig, of duister maar gewoon donker. Ik liep wat rond en struikelde toen bijna letterlijk over een balie waarachter twee mevrouwen aan het werk waren. Zij keken net zo verschrikt als ik.
Bij toeval kwam ik bij de Bulgaarse geschiedenis terecht. Dat stond op gewone vellen papier die uit een printer waren gekomen, niet op van die kekke dure bordjes. Ik stond net erg gelukkig te worden van een boek over Bulgaarse partizanen in de Tweede Wereldoorlog (zie het blog van vorige week) toen Annet riep dat ze naar de tweede verdieping ging. Een tweede verdieping, dat had ik in een bibliotheek hier nog niet meegemaakt.
Op de verdieping bleek Annet opeens geïnteresseerd in boeken over Targovishte. Een interesse waar ik tot dan toe geen weet van had. De bibliotheekmevrouw legde vriendelijk uit dat nu net die boeken in weer een ander gebouwtje stonden maar dat het echt maar een paar minuten zou duren om wat boeken bij ons te krijgen. Nadat we zeiden dat dat echt niet hoefde, nee echt niet ging ze ze halen.
Om de wachtminuten op te vullen bekeek ik een tijdschriftenkast met van die optilplankjes. Er waren geen tijdschriften, nee ook niet onder de klep.
Er was een ruimte met voor hier best een hoop pc's die je kon gebruiken. Al was er niemand die dat deed.
Net toen ik de verzamelde uitspraken, lezingen en andere teksten van Todor Zhivkov (Zhivkov was secretaris generaal van de Bulgaarse Communistische Partij/baas van het land van 1954 tot 1989) uit 1987 had gevonden kwam de mevrouw terug met boeken over Targovishte. Omdat de vriendelijke mevrouw er best wat moeite voor had gedaan hebben we daarna een tijdlang in de boeken gebladerd. Maar Targovishte is geen echt bijzondere of mooie stad dus iets leuks of vermeldenswaardigs kwamen we niet tegen. Toen de boekenhalende mevrouw verdwenen leek hebben we de boeken bij een andere, alweer vriendelijke mevrouw achter een balie (bibliotheekbalies hebben hier trouwens allemaal nog zo'n covid spatscherm) ingeleverd.
De bibliotheek in Targovishte zag er, als je al iets kon zien, niet echt fijn uit. Er staan voornamelijk oude kasten met heel erg veel, vaak heel oude boeken. Er zal ook een jeugdafdeling zijn, er waren tenslotte die kleurplaten, maar die heb ik (nog) niet kunnen vinden. Ook in deze bibliotheek heb ik geen catalogus gezien al lijkt het of er één via de bibliotheekwebsite te gebruiken is (maar die doet er zo lang over dat de verbinding uitvalt). Vrolijk zou je er dus niet van moeten worden. Maar toch werd ik dat wel. De medewerkers en zelfs de bezoekers waren erg vriendelijk en deden hun uiterste best om onze, ook voor onszelf onbelangrijke vragen te beantwoorden. Mooie kasten zijn leuk, vriendelijke mensen zijn leuker.
Posts
4 opmerkingen:
Als er zoveel oude boeken zijn, komt dat dan omdat in de tijd van die boeken er wel meer waarde aan gehecht werd of omdat ze allemaal goedkoop opgekocht zijn of....?
De meeste oude boeken kwamen, zo te zien nog uit de communistische periode tot 1989. Communisten hadden wel iets met bibliotheken, een prima plek om propaganda neer te zetten. Lenin (of Lenin's vrouw dat kan ook) hield zich al intensief bezig met het wel en wee van bibliotheken.
En als je, zoals het hier lijkt nooit iets wegdoet, dan wordt het vanzelf een enorme maar ook heel oude collectie. Het boek van Zhivkov dat ik zag was 45 of 46 jaar oud. En dat was gewoon een doorsnee boek met lezingen over het belang van sport en cultuur, niet echt een klassieker zeg maar. In Nederland staat een boek misschien 8 tot hoogstens 10 jaar in een openbare bibliotheek. Dan gaat het weg. Hier lijkt haast nooit iets weggedaan te worden.
Maar heb je het idee dat er nog wel iets bijkomt? Als het allemaal zo oud is, lijkt het wel een statische collectie.
In Targovishte heb ik geen nieuwe boeken gezien, maar dat kwam denk ik doordat het een best grote bibliotheek was, en het was aardedonker. In Popovo zag ik eerder wel nieuwe(re) boeken, bv Bulgaarse vertalingen van Steven King en Ayn Rand. Hier in het dorp zijn nieuwe boeken een hele bijzonderheid. Een tijd terug waren er 5 nieuwe kinderboeken. Die werden ons meteen trots getoond. Ik ga nog wel eens proberen achter het aanschafbeleid te komen. Maar dat duurt even, anders begint het op werk te lijken.
Een reactie posten