2 jaar (en 8 dagen)

"Wat?" [...] "Nee, ik dacht ik bel maar even niet naar Nederland. Jullie hebben het daar zo druk met vallende kabinetten en vertrekkende al dan niet echt uit de verf gekomen leiders. Ik dacht dat ze hier in Bulgarije onnavolgbare politieke dingen deden maar in Nederland is het er zo te horen niet echt overzichtelijker op geworden. Toch?" [...] "Och, wij krijgen gewoon weer zo'n stembiljet per post. We kunnen het nu ook invullen maar als het pas in november kan is het ook goed hoor." [...] "Nee, misschien een impopulaire mening maar zo kijkend, en vooral lezend uit een ver buitenland denk ik, geef al die boze partijtjes de macht, doe de deur op slot en laat het dan maar gebeuren. Dan zijn we er maar vanaf. Het is niet leuk, maar het is de enige manier om de boosheid te laten imploderen" [...] "Nee, je hebt gelijk, ik kan me er maar beter niet mee bemoeien. Het is hier ook druk zat met het oog van Annet" [...] "Nee, het gaat wel beter. Er komt langzaam, heel langzaam iets van zicht terug. Volgende week mag ze met de trein in de zwetende hitte naar Sofia voor controle en daarna duurt het nog een tijdje voor ze weer echt goed ziet maar het ergste is wel geweest. Maar er was weinig aan. In het oog is iets van gas ingebracht en dat moet er ook weer uit. Dat gebeurt door zo'n beetje de hele dag met je hoofd naar beneden te hangen en verder niks te doen. Niet iets waar je vrolijk van wordt" [...] "Ja, vrij flauw nu we net konden vieren dat we twee jaar geleden gingen emigreren. Die feestdag is ook alweer 8 dagen geleden. Tijd vliegt als je de hele dag ogen druppelt. [...] Ja, ik had best allemaal diepe overpeinzingen bedacht over het hier in Bulgarije leven maar ik ben ze ook allemaal weer kwijtgeraakt." [...] "Die overpeinzingen, die ben ik kwijt. Let dan ook even op." [...] Nee, het is hier vreselijk warm. Nu is het 38 graden en op een koele dag is het maar 33 graden. Dus nee, heel veel beleven doen we nu niet." [...] "Problemen? Nee, op dat oog na niet maar er is hier natuurlijk altijd wel wat. In het voorjaar, toen het nog regende, begon het eerste gedoe met het geen water uit de kraan komen alweer. Bij ons wel hoor, wij zitten in een laag deel van het dorp, hier is, tot deze week meestal wel water. Maar goed, hoger in het dorp was geen water. Eerst daar niet, toen ergens anders niet. Boze mensen. Toen zou er een lek zijn. Alleen niemand kon het lek vinden. Er reed een klein graafmachientje door het dorp en dat groef hier een gat, en dan daar weer. Maar het lek bleef spoorloos. En ondertussen hadden grote delen van het dorp maar geen water. Mensen werden steeds bozer. Er is toen een clubje samen met de burgemeester naar het waterbedrijf gegaan. Vuisten op tafel. Als tussenoplossing zouden er vier plastic containers in het dorp worden geplaatst waar het waterbedrijf water in zou doen. Na een tijdje kwamen er containers. En de dag daarna werden er alweer twee weggehaald. En tot op heden heeft er nog nooit water in die containers gezeten." [...] "Nee, het probleem is nog steeds niet opgelost maar ondertussen is het zomer geworden en dan is er elke dag wel wat met het water dus nu is de uitzonderlijke situatie weer de gewone situatie geworden en maakt niemand zich meer echt druk." [...] "Ach, gek genoeg maakten we ons over dit soort dingen twee jaar terug enorm druk maar nu, nee, het went, raar genoeg." [...] "Ja, de fontein in Popovo is na anderhalf jaar van bouwwerkzaamheden af. Maar nu is hij stuk dus ik heb er nog geen water uit zien komen." [...] "Joh, het is hier bloedwarm verzin zelf eens wat leukers dan. Ja, ik zal het tegen haar zeggen. En als de zonnebloemen helemaal in bloei staan laat ik even wat horen."