Annet en ik waren op weg naar de bibliotheek. Door het gedoe met het oog van Annet was dat alweer een tijd geleden. Al hoefden we geen boete te betalen voor het te laat terugbrengen. Misschien ook omdat het onduidelijk is hoelang we de boeken eigenlijk mogen lenen.
Voor het gemeentehuis hield Gosho, de burgemeester ons tegen. Of we tegen 10 uur hier weer konden zijn. Er zouden meer mensen komen.
Zou dit dan de lang verwachte "Waarom komt er nauwelijks water uit de kraan?" bijeenkomst worden? Al radend bezochten we de bibliotheek waar Annet, ondanks haar slechte zicht zich weer drie lastig te lezen Bulgaarse boeken liet aanpraten. Daarna kochten we brood in het winkeltje van Stefka. De burgemeester liep daar ook binnen. Of we koffie wilden, vroeg hij. Nu is Gosho altijd de vriendelijkheid zelve maar dit begon naar een slecht nieuws bijeenkomst te ruiken.
Nog steeds radend naar het onderwerp van de bijeenkomst liepen Stef en Darren het plein op. Daarna kwam Neil aan gescheurd met zijn 4wheel drive en iets later kwam Wolfgang ook nog. Allemaal buitenlanders. Het moest wel over het water gaan.
Daarna kwam er nog een auto het plein op gereden. Een mevrouw met een microfoon en een meneer met een tv-camera stapten uit. En daarna was ik opeens één van de geinterviewden voor het "Waarom is Palamartsa zo'n populair dorp?" segment. Tot mijn lichte verbazing moest ik opeens onder woorden brengen waarom Annet en ik in Bulgarije waren komen wonen. Omdat mijn gebruikelijke antwoord "De windmolens om het Amstelmeer en heeft u dat vreselijk lelijke en overbodige fietspad bij De Haukes al gezien?" me over de hoofden van de kijkers heen leek te gaan hield ik het maar bij "er wonen veel te veel mensen in Nederland" (voor de lezer nu denkt "weer zo'n rechts type met een hekel aan buitenlanders", zelf geef ik de voorkeur aan mensen die de moed hebben om door een woestijn te reizen en daarna in een gammel rubberboortje stappen om zo iets van hun leven te maken boven het kortzichtige geblaat van mensen die door hun geboorteplek menen recht te hebben op onbekommerd geluk en voorspoed). Daarna wilde de mevrouw nog weten of we dieren hadden? (vijf poezen en ik heb gezwegen over de bijna depressie waar we in belandden toen poes Lies twee hele dagen weg en volgens ons heel erg dood was. Na twee dagen liep ze de keuken in met haar gebruikelijke stoïcijnse blik) of we een tuin hadden en meer van dat soort dingen.
De rest van de buitenlanders vertelden daarna hun eigen gloedvolle verhalen. En toen bedacht ik me dat al de buitenlanders die er waren te beleefd waren om tegen de interview mevrouw te beginnen over de waterproblemen. Burgemeester Gosho bekeek het hele gedoe met een glimlach. Hij had ook een vers, pas gestreken overhemd aan zag ik nu. Och ja, natuurlijk, in oktober zijn er weer verkiezingen voor de lokale burgemeesters!
Na een tijdje was het klaar en gingen we weer naar huis. Gosho heeft ons beloofd de waterreservoirs te laten zien. Al kan dat natuurlijk een vlug te vergeten verkiezingsbelofte zijn.
En nee, ik heb oprecht geen idee waar en wanneer het onderwerp zal worden uitgezonden.
Posts
3 opmerkingen:
Begrijp ik nu goed dat dit interview helemaal in het Bulgaars was? Ik ben vol bewondering.
Ook hoe je de kunst van het laten gebeuren zonder te weten wat je te wachten staat, heb je nu volledig onder de knie gekregen. Ook heel knap, zeg ik als neigend naar controlefreakachtig gedrag.
Nee, dat is teveel lof. De interviewmevrouw sprak keurig Engels. En ze kende Nederland dus begreep ze ook mn ‘probleem’ met de drukte. Diep in mn hart/hersenen ben ik een enorme controlfreak. In het begin was dat best lastig. Maar nu, ach, de Bulgaren hebben al geen controle over de dingen, ik heb dat dan zeker niet.
Keurig Engels zelfs. Nou ja, dan trek ik hierbij mijn bewondering weer in. Deels dan want dat laten gebeuren blijft bewonderenswaardig.
Een reactie posten