De vrouw zat op een gammel bankje voor haar huis dat tegenover de schapenfarm ligt. Het huis ligt aan de rand van het dorp en vangt vrijwel de hele dag zon. En de zon schijnt hier deze maand opgetogen en zonder remmingen. Er zijn voorspellingen dat het in augustus weer onder de 30 graden gaat komen. Daar houd ik me maar aan vast. En de mevrouw op het bankje doet dat vast ook. We groeten elkaar en, hoewel ik geen gedachten kan lezen en al helemaal niet in het Bulgaars hoorde ik haar "Wat doet die lange buitenlander hier toch zo vroeg?" denken.
Na de schapenfarm sla je linksaf en je volgt een tractorpad dat volgens Googlemaps een oude romeinse weg is. Je ziet dan al een streep geel opduiken.
Waar het graan groeit is vlug duidelijk, dat gaat al in december de grond in. Maar waar precies de zonnebloemen of de mais komt, dat blijft lang onzeker.
Dit jaar staat er, onder meer, een mooi, glooiende en naar een weg aflopende heuvel vol met zonnebloemen. Al vergeet ik elkaar jaar dat zonnebloemen best hoog worden. En ze waren ook nog niet allemaal helemaal klaar met geel worden. Maar toch. Er komt hier niet altijd water uit de kraan en de stroom wil ook best wel eens een dag uitvallen maar zonnebloemen laten groeien, dat kunnen ze hier.
Bij het groene bosje links kun je, als je je wat door de planten heen duwt over een veldscheiding de heuvel oplopen.
Aan de andere kant van de heuvel kijken dan duizenden zonnebloemen jouw kant op. Nou ja, ze kijken natuurlijk naar de zon, maar als je zo in je eentje ronddwaalt flutteren je gedachten ook maar vaagjes rond.
Na eindeloos veel zonnebloemen klauter je dan, worstelend met door al de eerder gevallen regen erg hoog omgeschoten onkruid een heuveltje op.
Over land waar vorige week nog graan stond en nu alleen nog staakjes loop je terug naar het dorp.
Vlakbij het dorp, alweer op een heuvel staat een grote combine. Later rijdt hij me voorbij, op weg naar een nieuw, nog te oogsten veld. De chauffeur zwaait en terwijl ik terug zwaai hoor ik hem "Wat doet die lange buitenlander hier toch?" denken. Maar hij is hier opgegroeid. Voor hem is dit zo normaal als ooit een veld vol tulpen dat voor mij was.
Posts
2 opmerkingen:
Adembenemend schitterend die zonnebloemenvelden. En dan het contrast met de dor uitziende net geoogste tarwevelden. Je ogen hebben wat te verduren en je hersenen een boel te verwerken. Niet gek dat je gedachten dan wat vaagjes rondflutteren.
Ik liep er gister, of eergisteren dat kan ook en de zonnebloemen laten nu de kopjes alweer hangen. Het is hier bloederig heet en erg droog. Maar verdrogen is het lot van de zonnebloem.
Een reactie posten