#poezenupdate nr. 2

"He's a fat cat". Ze zei het vriendelijk, maar ze zei het wel. Nu was de dierenarts zelf ook niet bepaald slank maar omdat we er nog vaker heen moeten leek het me niet verstandig haar daarop te wijzen. Bovendien miauwde Gijs klagelijk vanuit zijn te enorme reiskooibak. Hij wilde naar huis. 

Gijs is gecastreerd. We duwden dat al een tijdje voor ons uit maar het verliep allemaal voorspoedig. En het heeft zijn plotse uitingen van aanhankelijkheid niet veranderd. Het is nog steeds een kat met rare trekjes maar met grote regelmaat springt hij nu 's avonds nadat hij zijn brokjes heeft gegeten op mijn schoot. Daar blijft hij dan zijn wat apart gierend hoge spinnende geluid maken terwijl ik hem voorlees uit een goed boek.

Gijs toen we hem vier maanden terug opvingen. Gewond, permanent angstig en uitgehongerd.

Gijs zoals hij nu is. In ieder geval allesbehalve uitgehongerd meer. En nooit heb ik een poes zo lekker zien slapen als Gijs.

De andere grote verandering is die van Olga. Even ter herinnering. Vier maanden geleden werd Olga geboren. 

Olga toen ze voor het eerst de trap beklom.

En Olga zoals ze er nu uitziet.

Gelukkig zijn we Olga in de afgelopen weken steeds vaker Ollie gaan noemen. Olga blijkt namelijk een jongetje te zijn. Dat kun je bij heel jonge poezen pas na een paar weken goed zien. En wij zagen het dus duidelijk in het begin niet goed. 

Weken lang werd Ollie bemoederd door Lenie. Er hoefde maar iemand naar haar te kijken en ze sprong er op af. Hele dagen speelden ze gezellig. Vooral met elkaars staarten. Moederliefde zoals je dat maar zelden ziet. En haast van de één op de andere dag was dat voorbij. Het lijkt wel of Lenie opeens vergat dat Ollie haar kind was. Ollie liep een tijdje met de ziel onder zijn arm rond en heeft daarna besloten dat hij bij ons komt wonen. Tijdens de eerste vrieskoude heeft hij één keer succesvol binnen geslapen maar de tweede nacht hing hij, letterlijk in de gordijnen. We hopen dat hij wat rustiger wordt. Of we gaan leren leven met gehavende gordijnen. 

Een nieuwe bezoeker van onze kattenvrijplaats is Miauw. Miauw heet Miauw omdat ze werkelijk de hele tijd miauwt. Als ze kon praten zou ze John Cooper Clark kunnen imiteren en je zou geheel gestoord van haar worden. Omdat ze met haar bezoekjes de breekbare vreedzame coexistentie in de tuin verstoort jagen we haar weg. Ze kan zich echter niet voorstellen dat er mensen zijn die haar niet aanbiddelijk vinden. En wat ze dan ook duidelijk vertelt. Tot we er horendol van worden.