We leenden vier knigi

We hebben nu vier lessen Bulgaars gehad. En laatst kwam ik een herder tegen die me een hond cadeau wilde doen. Ik denk dat hij me begreep toen ik hem probeerde uit te leggen dat we al katten hadden en dat die hond dus niet kon. Maar soepel ging het nog niet. 

Dus werd het tijd om eens wat kinderboeken in het Bulgaars te lenen in de lokale bibliotheek.

De bibliotheek bevindt zich in het Iskra gebouw, een vrij enorm dorpshuis waar we ook Bulgaarse les hebben. Er is daar ook nog een zaal voor uitvoeringen. De klapstoeltjes kraken er oorverdovend.

De bibliotheek is op de eerste verdieping. Dat lijkt me niet handig voor de slecht ter been zijnde ouderen. Maar die zijn hier ook wel weer heel wat gewend dus kan het ze misschien weinig schelen.

De boeken staan al in het halletje voor de bibliotheek. Omdat de deur van de rest dicht zat klopten we maar aan. We mochten binnenkomen. We kwamen in het administratieve hart van de bibliotheek terecht. Er werkten twee mevrouwen en de houtkachel brandde er. Vandaar de dichte deur. Geen van beiden sprak Engels maar we konden toch uitleggen dat we Bulgaars probeerden te leren. Nadat één mevrouw ons een boek in het Nederlands had laten zien (John Grisham, geen idee welke maar maakt dat uit?) gingen we naar de kinderboeken.

Met redelijk wat geduld zocht de mevrouw in de verder ongeordende stapel boeken voor jonge kinderen. Zelf leek een kleurboek (helaas al vrij slordig ingekleurd) met wat woorden per cyrillische letter haar een goed idee maar eigenwijs als ik ben in bibliotheken gingen we voor wat moeilijkers. 

Annet werd ingeschreven als lid (legitimatie was de verblijfsvergunning, waar we woonden werd zonder bewijs geloofd). Dat was nog een heel geschrijf, met een pen. Een pasje kregen we niet. Naam en geleende boeken werden op een vel genoteerd en dat ging in een bakje. Het kostte twee leva (één euro), geen idee of dat eenmalig was, zo goed is mijn Bulgaars nu ook nog niet. De boeken moeten over vier weken terug.

Terwijl deze administratieve handelingen werden verricht keek ik nog even rond.

Er was een tentoonstellingstafel met boeken van Dostojewski (kom daar nog maar eens om in Nederland).

En er waren een paar planken met nieuwe boeken. Zonder glanzend bordje erboven.

In de kast in het kantoor stond nog een prachtig Ho Tsj Minh gedenkbordje. Ho Tsj Minh lezers!

Al met al, het was een bibliotheek zoals wij die in Nederland niet meer zien. Of willen zien, dat kan ook. De collectie was deels zo oud dat ze die zelfs in de Bibliotheek Den Haag al hadden weggegooid omdat ze daar ruimte nodig hadden voor een nuffige hoek met rare koffie voor blije mensen. Misschien had ik het allemaal vreselijk achterhaald moeten vinden. Maar dat deed ik niet. Misschien begin ik hier te wennen. Dat kan ook. Misschien had ik het ontbreken van zitjes achterhaald moeten vinden. Want het was alleen maar collectie, er was geen plek voor connectie. Maar misschien vond ik die kreet altijd al gewrongen modieus. En bovendien, tegenover het Iskra gebouw is het winkeltje van Stefka, daar zitten de hele dag mensen buiten te connecten, ook als het zoals nu waterkoud is. Zomaar, uit zichzelf, zonder marketing of verdere aansporing.