Harige tijger

De herfst stond nog in bloei, de voorlaatste keer dat ik in het bos bij Opaka was. Bladeren hingen nog gloeiend geel aan takken. Omdat ik een langdurig uitgedacht rondje wilde lopen liet ik toen een duidelijk aanwezig pad links liggen. Het is altijd goed een nog te lopen pad in reserve te hebben. Toen ik deze week, nu je de winter in de wind al wat gaat voelen het pad probeerde terug te vinden was het verdwenen. Opgegaan in dikke lagen grijzig grauw bruin blad die elk verschil tussen een pad en toevallige ruimte tussen bomen doen verdwijnen. Het zal in het voorjaar wel weer opduiken. Al zal het pad ook dan nergens heen gaan.

Er ging een telefoon kapot. We reden naar een grote elektronicawinkel in Razgrad. Daar is namelijk ook een supermarkt waar je verband en pleisters kunt kopen. Verder kun je die spullen alleen in apotheken kopen. Omdat die als zo'n beetje enige nauw letten op de hoeveelheid mensen die naar binnen mogen nu corona hier nog steeds rond raast staan er altijd akelig lange rijen voor. Maar goed. We reden dus naar een grote elektronicawinkel. Winkels boven de 300 vierkante meter kom je hier alleen in met een qr code. Opgetogen, want ik had sinds juni mijn qr code nog nooit hoeven laten scannen reden we het parkeerterrein op. Voor de deur stond een bewaker, zonder mondkapje. Hij keek naar de qr code op mijn telefoon en zag zonder scanner dat het goed was. "Zapofyajdete!". We waren welkom.

Ik liep terug van de heuvel Kodja Yuk. Daar staat een een lang, schoorsteenachtig monument bovenop. Er is geen bordje, het ding staat er als herinnering aan een observatiepost van een militaire oefening, eeuwen terug. Echt. Ik liep tegen een veelbelovende heuvel op en stond even stil, om rond te kijken maar toch vooral om uit te hijgen. Waar ik een tijdje terug was reed een oranje zijspan over het hobbelige landbouwpad. "O, dat is Evelin, die is vast naar Kovatchevets geweest", dacht ik. Het was een onbelangrijk weten, maar na nog maar vier maanden moest ik er wel om glimlachen.

In de avond, als we klaar zijn met de Bulgaarse woorden van die dag en ik in mijn stoel ga zitten om een boek te lezen kijkt Gijs op. Hij springt dan van zijn stoel op mijn schoot, loopt wat onhandig heen en weer en krult zich dan op mijn schoot. Na een uur of anderhalf, twee gaat hij daar alleen voor brokjes weer af.

Harige tijger is in het Bulgaars kosmat tigur.