Over lekkende kranen en zinloze kaartenbakken

Kijk hem nou eens zitten. Geen vuiltje is er aan de lucht te bespeuren. Alles lijkt onder controle.

Maar dat is alleen op foto's zo.

Het huis dat we hier hebben is oud, fors oud. En het stond jarenlang grotendeels leeg. Dus er moeten nog wel wat dingen gebeuren. Dingen die ik niet kan, ik kan leuk denken maar dan stopt het wel. En Annet ook niet, terwijl die toch echt reuze handig is. De dakgoot moet vervangen en er moet een nieuwe poort geplaatst worden want de oude is rot aan de onderkant. Dan moeten er nog een paar leidingen worden aangelegd en een deel van de bestrating moet vervangen worden want die is verzakt, door het water uit de gammele dakgoot. 

Dat zijn geen heel bijzondere dingen.

Maar iemand moet ze wel doen. Vroeger, toen ik nog werk had, zat er in mijn hoofd een in heel veel jaren opgebouwde kaartenbak. Als er wat met "dit" was dan liep ik door mijn mentale kaartenbak, bedacht me dat er ergens in plaats A nog meneer (of mevrouw) F in een achteraffig kelderkantoor werkte, belde hem of haar en dan werd er iets opgelost. Dat kon even duren maar dan was het wel klaar.

Dat werkt dus niet in een heel nieuw land. Mijn kaartenbak is volledig nutteloos. En dat irriteerde me de laatste dagen mateloos. Via via was er iemand die de dakgoot zou doen, daar hoorde we niets meer van. De poort, ook weer iemand die niets meer zei. Bulgaarse les? Ook al zwijgzaam. En als er maar lang genoeg niets gebeurt ga ik zelf wel verzinnen hoe alles langzaam maar vooral heel zeker instort

Gisteren begon de buitenkraan wel erg hard te druppelen. Nu hebben we al jaren geen rekening voor het water gehad, maar toch, het druppelen irriteerde. Die irritatie werd enorm toen we ontdekte dat je met de hoofdkraan al het water uit kon zetten maar niet de buitenkraan, dat kraantje was lam. Nu lijken er ergere dingen maar als het hier straks 20 graden vriest wil je die kraan wel afgesloten hebben.

Maar wie kan hier zo'n kraan vervangen? We konden niemand bedenken die het ook echt zou gaan doen en dat besef maakte me echt bloedchagrijnig. Ik begon al een terugverhuizen te denken. 

Gelukkig ging Annet nog brood kopen in het winkeltje in het "centrum". Daar zei ze het Bulgaarse woord voor loodgieter, водопроводчик tegen burgemeester Gosho. De burgemeester zei dat er morgen iemand zou komen. Vol ongeloof (want sinds wanneer regelt een burgemeester loodgieters?) zaten we vanmorgen in de tuin wat te wachten. En verdomd, er kwam een loodgieter. Plus Iwan (niet bosmaaier Iwan maar zwarte koffie en sigaretten Iwan). Met zn tweeen en met veel hulp van de spraakfunctie van Google Translate (leve Google Translate!) werd het probleem gevonden, Annet reed met hen naar Popovo om nieuwe kranen te kopen en daarna werden ze geplaatst. Problemen opgelost, met veel handen en voeten, gelach en voor in totaal 20 euro.

Ondertussen liet de meneer van de poort weten dat hij ziek was geweest en voor de zekerheid in zelfquarantaine was (over de meer dan belabberde covid situatie schrijf ik een andere keer wel iets). Maar hij stuurde iemand om de poort te meten en die kon ook dakgoten. En die man kwam ook nog echt!

Dus blijven we toch maar hier. En ik deed bijna een dansje. Bijna, want hoewel Gijs een halve binnenpoes is geworden kan hij nog helemaal niets met dansende buitenlanders.