Nummerbordendag

Het was één van de dingen waar we tegenop zagen. Erg. Het overzetten van de auto van Nederland naar Bulgarije. Nu heb ik zelf geen rijbewijs en daarmee geen auto. Daardoor was het hele gedoe voor mij ook nog redelijk abstract. Maar toch, we zagen er tegenop. Er was zelfs een variant waarin Annet met de Nederlandse nummerborden met het vliegtuig terug moest om in Nederland een uiterst belangrijk formulier te krijgen waarmee de Bulgaren dan weer tot het verstrekken van Bulgaarse nummerborden zouden overgaan.

We huurden, zoals we eerder deden Gemma in. Gemma is Engels maar spreekt vloeiend Bulgaars, weet welk formulier je waar in moet leveren en nou ja, onmisbaar.

We reden wat gespannen naar een morsige garagehal met imposant gebouw ernaast in de buitenwijken van Targovishte. De Volvo is een fijne auto maar wel 20 jaar oud en komt zo'n auto hier dan door de ongetwijfeld bureaucratische keuring? 

De nummerbordendag begon met het moeten betalen van een éénmalige EkoTax. Heel handig lag het kantoortje (een houten keetje) aan de andere kant van de weg voor het keuringsgebouw. Allerlei mensen met stapeltjes papier in hun handen holden de weg over, vermeden snel rijdende auto's en gingen in een rommelige rij voor de houten keet staan. Daarbinnen werden zeker 7 handtekeningen en evenzovele stempels gezet. Met dat stapeltje staken we de drukke weg weer over en gingen staan wachten voor een andere balie. Vanwege corona was de rijvorming overzichtelijk, wel was het jammer dat gebouw tegen 11en dicht ging om van corona ontsmet te worden. Daarna rook het doordringend naar zwembad.

Na weer vele stempels en handtekeningen mocht de auto de garage worden ingereden. Een niet onvriendelijke meneer verzocht ons verder buiten te wachten maar dat lag niet aan het belang of het onpartijdige van zijn werk, gewoon corona.

We dronken koffie. Deden daarna weer iets met handtekeningen en stempels bij weer een ander loket en met een klein boekje aan papieren in de hand konden we auto ophalen. Het was klaar. 

Was dat het?

Ja, dat was het.

Er was geen diepzinnige keuring, geen streng bekijken van de auto, er werd niet overwogen of de wagen nog wel goed genoeg was. Iemand zocht het chassisnummer op, tikte het ergens in, niets aan de hand en dat was het. 

Op weg terug naar Palamartsa kochten we bij een tankstation een vignet voor een jaar. Daar betaalden we 96 leva voor. Dat is 50 euro. Dat kost hier de wegenbelasting. Voor een jaar.

Voor je bij dat bedrag nu ook gaat overwegen om in Bulgarije te gaan wonen, voor 50 euro aan wegenbelasting kun je natuurlijk geen wegennet aanleggen of onderhouden. En dat zie je dan ook. De roemruchte Hemus Highway (ik ga er nog een keer een blog of wat over schrijven) is na 46 jaar nog niet af. Belangrijke, doorgaande wegen zijn hier gewoon tweebaans en dan wil ik niet weer gaan zeuren over de vele gaten, tankgrachten, geulen en andere ellende. Bulgaren zijn over het algemeen rustige, zelfs langzame mensen. Tot je ze in een auto zet. Dan daalt er een rode gloed voor hun ogen af die hen dwingt om altijd, ook in bochten bergop in te willen halen. Op standaard tweebaans wegen zorgt dat voor veel bijna hartstilstanden. En voor je zegt, maar dat zijn ze zo gewend, Bulgarije staat onveranderd op de eerste of tweede plek van landen met de meeste verkeersdoden.

Maar goed. De nummerborden zijn binnen. Niks niet ingewikkeld. En Gijs vindt ze mooi. En het waait eindelijk ook eens. Wat wil een mens nog meer?