"De walnoten worden bewaakt"

Pas toen ik weer thuis was kon ik het bordje lezen. "De walnoten worden bewaakt" stond er, volgens Google Translate. En die kan het weten. Ongeveer. Translate gebruiken we vaak. Bulgaars spreken of lezen we nog niet en je moet wat als je slagroom zoekt in de supermarkt. Je tikt het Nederlandse woord in, iemand leest de Bulgaarse vertaling en wijst je iets dat zure room blijkt te zijn. Maar goed, dat zochten we ook.

Het bordje over de walnoten kwam ik tegen tijdens een zomaar rondje. Een klein stukje, ik kon me vaag herinneren dat ik hier aan de rand van het dorp ooit een pad langs een stroompje liep. En volgens Google Maps (ook al zo onmisbaar) kon ik kan ergens naar rechts over het stroompje en dan was ik alweer bijna thuis. Makkelijk.

Het weer is aan het veranderen hier. In plaats van alles doodslaande temperaturen dik in de dertig graden beginnen de cijfers nu met een twee. Het regende zelfs. De nacht voor mijn korte rondje.

Elk land heeft zijn eigenaardigheden. Zo is het hier in Bulgarije verboden om een walnotenboom, ook al staat die op je eigen land om te hakken of zagen. Nog eigenaardiger is het dat, mocht je toestemming krijgen om de boom wel om te zagen je dat maar beter niet 's middags tussen twee en vier kunt doen. Het is dan namelijk verboden om herrie te maken. Bosmaaiers en kettingzagen vallen stil. Het is hier al nooit lawaaierig maar tussen twee en vier is het doodstil. En dat is bij wet geregeld. Ik las laatst het verhaal van iemand in Dobrich, hij was voor de zomer terug uit het westen. In de buurt waar hij woonde was het nog al een zooi met troep en ongemaaid groen. Hij ging aan de slag, maakte herrie na twee uur in de middag en een onbekende buur belde de politie. Die kwamen en moesten hem, ook al schaamden ze zich toen ze zagen dat hij goed werk voor de gemeenschap deed, een duidelijke bekeuring geven. 

Maar goed. Ik liep langs het bordje over de walnoten en ging naar rechts. Want Google Maps liep daar een vaag pad zien. Bijna onmiddellijk dook er een veld rijp wordende mais op. En natuurlijk deed ik wat ik ook na al die jaren niet heb afgeleerd. Ik liep verder. De mais kwam tot mijn schouders. En het had de nacht daarvoor geregend. Al vlug was ik drijfnat van de natte bladeren. En natuurlijk ging ik niet terug. Nat was ik nu toch al. En Google Maps liet precies zien dat ik nog maar een klein stukje verder hoefde om rechts af te kunnen. 

En ik ga nu echt onthouden dat Google Maps landbouwweggetjes laat zien, en die verdwijnen weer. En, belangrijker, in de lente en de zomer staat hier alles vol met beplanting. Bedoelde beplanting als mais en zonnebloemen en onbedoelde beplanting als onkruid, hoog en alle overwoekerend onkruid. Spannend is het niet, dramatisch ook al niet  maar natuurlijk kon ik niet ergens naar rechts. Of, het kon wel maar dan had ik trekker moeten rijden. En toen ik over een kale, zompige heuvel liep weg te zakken in de klei hoorde ik iets dat in Nederland vuurwerk zou zijn. Alleen zijn het hier geweerschoten van jagers. Iets met schieten op kleine vogeltjes. Of lange buitenlanders? 

Natuurlijk kwam ik na meer dan twee uur ongedeerd maar drijfnat thuis, met overal stukken plant aan me hangend. En enorme lappen klei onder mijn schoenen. Google Maps vervloekend, en in de ironische boomgaard staat ook al geen walnotenboom. Dus er valt ook niets te bewaken. Al had kleine Olga wel weer een fijne nieuw slaapplek gevonden.