Er was geen Russische vlag

Op de mededeling dat er dit jaar geen Russische vlag aanwezig zou zijn werd wisselend gereageerd. Er waren mensen die dat logisch vonden maar er waren er ook die vonden dat het onzin was. Het ging tenslotte om een gebeurtenis van bijna 150 jaar geleden.

Het gebied dat later Bulgarije zou gaan heten was van 1396 tot 1878, of eigenlijk 1908 Ottomaans. Na een periode van groeiend nationaal zelfbewustzijn en wat onsuccesvolle guerrilla operaties verklaarde Rusland het Ottomaanse rijk de oorlog. Rusland won. Op 3 maart 1878 werd de vrede van San Stefano getekend. Bulgarije maakte in naam nog deel uit van Het Ottomaanse rijk maar was eigenlijk onafhankelijk. Bulgarije was na die vrede een stuk groter dan het nu is. Westerse landen vonden dat maar niets en in de vrede van Berlijn werd het land een stuk kleiner. Dat zorgde daarna weer voor de eerste en tweede Balkanoorlog en voor het tot vandaag bestaande gerommel tussen Bulgarije en Noord-Macedonie.

Omdat 3 maart hier nu als Bevrijdingsdag wordt gevierd liepen we naar het dorpsplein. Daar staat een monument ter nagedachtenis aan de gevallenen afkomstig uit het dorp tijdens de twee Balkanoorlogen. Er staan best veel namen op het monument. Tot mijn zware verbijstering werd er door de burgemeester besloten dat Steph (Engels) en ik een krans gingen leggen. Hoewel ik geen idee had wat ik aan het doen was struikelde ik niet, terwijl ik daar toch erg goed in ben. Er werden nog wat kransen gelegd, er was een toespraak en een oudere meneer schoot een paar maal met een startpistool (tenminste, ik hoop dat het een startpistool was). 

Hierna verdeelden een deel van de aanwezigen zich over een aantal auto's. Annet en ik kwamen in een oude, ooit witte Golf terecht. De bejaarde eigenaar had een honkbalknuppel naast zijn stoel. Waarom werd gelukkig niet duidelijk. Het rijtje auto's reed over een weggetje waar nog maar heel soms wat asfalt ligt naar een klein monumentje voor de Russisch Ottomaanse oorlog buiten het dorp. Meestal loop ik over dat weggetje terwijl ik denk "Je kunt hier toch niet met een auto rijden". Dat blijkt dus wel te kunnen. Hoewel ik niet zeker weet of je het wel rijden kunt noemen. 

Bij het monumentje stapte iedereen uit, er stond weer iemand met een vlag, er was weer een krans (nee, nu hoefde ik niet), er was een groepsfoto en er waren weer pistoolschoten. 

Iedereen had het erg naar zijn zin. 

Er is, door de Russische oorlog die er voor zorgde dat Bulgarije zelfstandig werd een innige, soms emotionele band tussen de twee landen. Meestal komt er een hoge rus, soms Putin zelf naar de viering van deze dag. Nu niet. Tijdens de viering van 3 maart bij het Shipka monument werd premier Petkov uitgefloten. "Weg met de NATO" en "Verrader!" werd er geroepen.

Het percentage van de Bulgaarse bevolking dat achter Putin staat daalt. Maar is ook nu nog meer dan 30%.

In het dorp wordt de Russische vlag op 3 maart meestal gedragen door Dimitri, een half Russische, half Oekraïense kunstenaar die hier woont. Dimitri besloot, om gedoe te voorkomen dit jaar maar thuis te blijven. 

Er was geen Russische vlag.