"My first bosmaaier"

Toen ik "1000/1100" opschreef schudde de man zijn hoofd. Hij schreef "500" op. Een elektrische was dus niet krachtig genoeg. Het werd er één op benzine. Annet koos er opgewekt één uit die een klein bos leek aan te kunnen en de man belde zijn zoon. 

Jaren terug kochten we dit huis. En een tuin, al dachten we over dat laatste nooit zo heel erg na. De tuin was er en gelukkig stonden er fruitbomen in. Er staan kersenbomen, een paar appelbomen, twee met kweeperen, een stuk of vier, vijf met pruimen. Maar in ieder geval, het zijn bomen, het is geen moestuin. 

Een moestuin is hier net als een tv in Nederland. Iedereen heeft er één, slechts een enkeling heeft er geen. Enorme aantallen uren brengen mensen in hun moestuin door. Er is altijd wel een takje dat moet worden weggeknipt, een tomatenplant die water moet. Voor velen is het geen romantiek of lollig tijdverdrijf, het is een noodzakelijke aanvulling op hun uiterst magere pensioen.

Maar wij hebben dus een, laat ik het een ironische boomgaard noemen. Van zo'n 1100 vierkante meter. En hoewel we hier de laatste twee jaar niet waren bleef het gras wel groeien. Soms werd het geknipt door Iwan die tuinen maait maar dan bleef het oude gras liggen. En onkruid tiert hier meer dan welig. Al met al, de ironische boomgaard was een uit de hand gelopen bende waar je, er doorheen lopend op menige pruim of appel ging staan.

Toen de zoon van de man was gearriveerd, een boomgrote jongen van een jaar of 16 kon de uitleg beginnen. De man sprak, de zoon vertaalde. Hij keek er zo onbewogen als een Noord Koreaanse grenswacht bij. Hier moest de benzine in, die hendel moest zus, dat opzetstuk moest zo, dan trok je aan dit koord en hier moest het draad in en dan deed het "klik" en dan kon je eindelijk bosmaaien.

Ik wil niet zeggen dat we uit Nederland vertrokken vanwege de bosmaaiers maar ze horen wel bij één van de belangrijke redenen, de alom vertegenwoordigde herrie. Het leek wel of op elke dag dat ik vrij had de groenvoorziening, die ik soms uiterst onvriendelijk "de groenfascisten" noemde besloot het gras aan de Kanaalweg in Den Helder te gaan verwijderen. En dan gingen die gierende bosmaaiers weer een ochtend tekeer. Schuimbekkend wildboos kon ik er van worden.

Omdat de oppervlakte van de ironische boomgaard te groot is voor een stillere elektrische bosmaaier werd het er één met een benzinemotor. Over de besluitvorming rond de aankoop valt volgens mij nog wel iets op te merken maar, we hebben dus een bosmaaier, een echte.

Nadat we thuiskwamen is het ding in de schuur gezet en verzonnen we dagenlang excuses om hem maar niet te gebruiken. Want, de herrie. Iets in ons schroomde met grote schroom om herrie te maken. Want echt zo'n ding maakt vreselijk lawaai. En al kun je zeggen dat de schroom onzin is want iedereen giert hier met een bosmaaier, de schroom bleef lang aanhouden.

Toen we eindelijk, dagen later het ding aanzwengelden en net deden of we ons niet ontzettend ongemakkelijk voelden kwam onmiddellijk de buurman kijken. Geen woord over herrie, wel probeerde hij duidelijk te maken dan we een knop niet goed hadden staan. Zoals we nu maaiden verbruikten we de benzineproductie van een klein olie producerend land in één middag. 

Nu, dagen later is de ironische boomgaard eindelijk helemaal gebosmaaid. Nou ja, her en der is er een stuk overgeslagen maar dat is onervarenheid. Of er vloog bij dat stukje net weer een stuk pruim in mijn gezicht. De schroom is niet echt verdwenen, maar we doen voor nu alsof dat wel zo is.