De honden van Gagovo

Dit had een stukje ongegeneerde omgevingspromotie moeten worden.

Vanuit Palamartsa kun je een mooi rondje van een uur of drie, vier lopen. Over glooiende velden met zonnebloemen of koolzaad. Langs Gagovo en nog meer zonnebloemen. Je komt dan langs een Thracische tombe. Het lijkt een boerenschuur maar dat is alleen het roestige dak dat er op gezet is. In de zomer kun je er niet naar binnen, de begroeiing is dan veel te hoog maar toch, een Tracische tombe gewoon in de achtertuin. Je gaat daarna een watertje over en loopt langs velden terug naar Gagovo. Daar zit een leuke ooievaar en in het "centrum" is een bibliotheek. Die heb ik nog nooit open gezien maar dat zal aan mij liggen. Er is een winkeltje, een kroegje en een vrij groot monument ter herinnering aan de opstand van 1923.

In 1923 waren er twee opstanden tegen de fascistoïde regering van Stankov. De eerste opstand was een ongeorganiseerde bende en was voorbij voor hij begonnen was. De tweede, in het najaar werd na langdurig aandringen van Moskou begonnen, duurde wat langer, was even succesvol maar eindigde met duizenden doden aan de kant van de opstandelingen. Tenminste, volgens de hagiografische geschiedenis van de communisten waren het duizenden doden. Het schijnen er veel minder geweest te zijn maar in ieder geval is de opstand later, toen de communisten na de tweede wereldoorlog de macht grepen vaak gebruikt als propagandading. Zo is ook in 1955 het vrij grote monument in Gagovo terecht gekomen. Ik geloof niet dat er nu verder nog veel naar om wordt gekeken. 

Na Gagovo loop je langs een meer. En daar kwamen we één van de problemen van Bulgarije tegen.

De staat functioneert in Bulgarije matig. De infrastructuur, eigenlijk is dat een te mooi woord voor wegen waar ik, als navigator vaak dingen roep als "Gat!" of "Enorm gat links!". Eigenlijk is tankgracht vaak een beter woord dan weg of straat. Maar, daarnaast is er het probleem van ... de honden.

Er zijn er veel. Heel veel. Te veel. Bulgarije is een armig land en er worden er op het platteland nauwelijks honden gecastreerd of gesteriliseerd. Het fokt als de ziekte zeg maar. Iedereen lijkt ook een hond te hebben, of meer dan één. Drie of vier is best normaal. En die dieren worden niet vriendelijk opgevoed. Ik geloof niet dat het fenomeen puppycursus hier al is doorgedrongen. 

En ik heb niks tegen honden. Sommige van mijn beste gesprekken ooit waren met honden. Liefst zijn ze wat ouder, met een grijze snuit en een diep wijze blik. Maar hier ...

Vooral groepjes honden zijn erg. Groepjes honden van herders zijn het ergst. Ja, herders. Die heb je hier veel. Reuze fotogeniek hoor maar hun honden zijn vaak chagrijnige duivels. Ooit werden we al eens aangevallen door een zo'n groepje en alleen de nog net op tijd gegooide stok van de wakker geworden herder zorgde ervoor dat we niet echt werden besprongen. 

Maar, deze keer was het eerst één hond. Wat verder kwam er een tweede en daarna nog één. En toen was het niet leuk meer. Hard blaffen, heel dichtbij komen, omcirkelen, tanden bloot. We liepen omhoog naar een heuvelrug maar voor ze ons met rust lieten beet er één nog in het been van Annet. Niet door, niet heel hard maar een stevige blauwe plek werd het later wel. 

We hoorden laatst al van een vrouw die een startpistool heeft aangeschaft tegen opdringerige honden. Een ultrasoon fluitje is ook populair. Wij nemen voortaan maar een grote stok mee. En we laten het meertje bij Gagovo maar even wat maanden voor wat het is.