Rozen voor meneer Weller

Het leek wel een reünie. Al liet niemand dat merken, en had er maar één bloemen mee.

De kleine Indische mevrouw stond weer tegen het podium gedrukt, iets links van daar waar hij zou gaan staan zingen. Haar dochter was er ook. Links van haar de kale Nederlandse meneer. Rechts stond hij die we "voorzitter van de Paul Weller fanclub" noemen. Zijn haar zat beter dan de vorige keren, dat viel ons op. Rechts van hem de enorme, ook al kale Engelsman met wat vrienden.

D was er, met zijn zus. Maar ze stonden te ver achter ons om de afgelopen anderhalf jaar door te nemen. Dus ik weet niet of er nog iemand dood is gegaan sinds het vorige optreden.

Er was een mevrouw in een rolstoel. Haar begeleidster duwde haar tot voor het podium waar ze de hele avond schuin omhoog heeft gekeken. Vaak met haar kin leunend op haar rechterarm die weer steunde op een armleuning van de rolstoel. Schriel, aandachtig en verstild zat ze daar, tussen de meezingende mensen.

 Above the clouds, what's to be found
I have to wonder, will I be around

Er zit een lang uitgerekte uithaal in dat lied. Een die een tijd aanhoudt, ergens bij above.  Het publiek nam de uithaal over en gooiden hem terug naar het podium.

De vrouwen, of vriendinnen van de Engelsen voor ons stonden boven. Ze stonden, spreiden hun armen wijd en bewogen die op en neer, alsof ze hun meezang zo extra naar het podium wilde duwen.

Aan het eind van het lied had de vrouw in de rolstoel zich omhoog gewerkt, ze gaf een bos rozen aan Paul Weller. Hij reageerde er wat schuchter, misschien zelfs nurks op en bespotte in dezelfde zin twee "geezers" die elk liedje opschreven. Een van de twee was de voorzitter van de fanclub. Het moet niet makkelijk zijn om voorzitter te zijn.

Ik had best willen weten waarom de vrouw de rozen gaf. Maar het was te druk om bij haar in de buurt te komen, als ik het al had durven vragen natuurlijk. Zoiets is makkelijker geschreven dan gedaan.

Het was een fijn optreden, dat Paul Weller gaf in Paradiso. Niks nieuws, maar iedereen had er zin in. Na de verwachte twee toegiften volgde er nog een derde. Daarna nam Weller alsnog de bos rode rozen mee die hij eerder ergens gedachteloos had neergelegd.

Onverwacht kwam er nog een vierde toegift, toen werd het een echt feestelijke reünie. De dansende en springende mensen hebben de mevrouw in de rolstoel waarschijnlijk een benauwd moment bezorgd. Al zat ze misschien ook wel gewoon na te genieten van het beeld van een met haar bos rozen zwaaiende jeugdheld.

Morgen is het weer 7 juni

Ik bedacht me pas gisteren dat ze er de hele week al tegenaan zat te hikken.

Net wat brommeriger, net wat meer last van de ene en dan weer de andere kwaal. Een thuiszorgmevrouw die niet vriendelijk was, en de jongen meeuwen op het dak aan de overkant waren vorig jaar ook al veel leuker.

Pas gister zag ik goed wat voor datum het morgen is.

Ze zal er niet meteen wat over zeggen. Eerst drinkt ze wat koffie, eet ze wat van het meegebrachte gebakje. En als ze dan een tijdje opmerkelijk zwijgzaam is geweest zal ze vragen of ik wel weet wat voor dag het is.

Daarna praten we over toen, die dag. En over daarvoor en daarna. Ergens zal ze zachtjes gaan huilen en zeggen dat ze hem nog zo mist. En na een tijdje zal ze dan "nou ja, het is niet anders" zeggen en afwezig over andere dingen gaan praten.

Ze zal waarschijnlijk fronsen als ik vertel dat we 's avonds naar Amsterdam gaan. In zichzelf zal ze zich proberen te overtuigen dat ze zich niet druk moet maken over de overeenkomsten. De datum, de dag in de week, het warme weer en de plek die maar iets afwijkt van die van jaren terug. Misschien zal ze terloops vragen of we de mobiele telefoon wel kunnen horen, voor het geval dat.

Zo tegen of iets na half negen zal Paul Weller opkomen. Er zal geklapt en geroepen worden. Wat Engelsen zullen zich, half dronken nog vlug voor ons proberen te wurmen, tevergeefs.

Het zal even stil worden voor de band begint te spelen. En als alles gaat zoals te verwachten is zal het eerst liedje "Sunflower" zijn.

And I miss you so, and I miss you so
Now you're gone, I feel so alone
Oh I miss you so

En waarschijnlijk kijk ik daarna op m'n telefoon, om zeker te weten dat de geschiedenis zich nooit precies herhaalt.