Petkov/Wim/Macedonie

Toen we Lenie, na haar sterilisatie bij de dierenkliniek in Razgrad  ophaalden werden we zo'n beetje door het voltallige personeel uitgezwaaid. "She is a lovely cat!" en "I love her" werd er gezegd. Er was nog net geen gebak. 

Het had vandaag in dit stukje kunnen gaan over de tragische val van het kabinet Petkov en hoe het nu in hemelsnaam verder moet met Bulgarije. Het had ook kunnen gaan over de lastig ontwarbare knoop die Macedonië heet en waarom sommige Bulgaren zich zo druk maken over dat land. Maar het gooien met een dobbelsteen bepaalde dat het over Wim gaat. 

Toen we Wim, na zijn castratie bij de dierenkliniek in Razgrad ophaalden werd ons, niet onvriendelijk maar wel duidelijk meegedeeld dat "He is a crazy cat!". We werden, ondanks de niet onaardige rekening niet uitgezwaaid. En op de terugweg, in de auto sloopte hij zo'n beetje de reismand. 

Wim dook ergens in de winter op. Hij was klein, en zwart en uiterst schuw. Als een schaduw zat hij vast aan Lies, zijn moeder. Lies communiceert niet, Lies komt, gaat bij de deur zitten en wacht tot ze brokjes krijgt. Als die op zijn gaat ze weer. "Dag Lies, tot straks".  

Tot Wim besloot dat al dat heen en weer lopen zinloos was. Waarom weggaan als je toch weer terug komt? 

Het leefgebied van Wim was toen een oude tafel die buiten stond, of beter Wim zat de hele dag onder die tafel. Hij was bang voor alles en iedereen. En onder de tafel was hij lastig te pakken door andere poezen. Andere poezen dartelden door de tuin, holden achter elkaar aan, sliepen lang op fijne plekken. Wim zat doodstil onder de tafel. Wekenlang.

Heel langzaam, maar dan ook echt heel langzaam kwam Wim onder zijn tafel vandaan. Een klein beetje. En de dag erop weer een klein beetje verder. Zonder dat we het echt merkten ruilde hij zijn echte moeder in voor Annet. Als een klein, onhandig waggelend beertje liep hij nu achter haar aan. Op die manier verliet hij de tafel en nestelde hij zich op de veranda. En van de veranda was het maar een kleine stap naar de slaapkamer. 

Daar slaapt hij nu vaak, in de slaapkamer. Op bed. In de buurt van Annet. Spinnend en geheel tevreden. Wim is nog steeds voorzichtig en hij bekijkt de andere poezen vaak nog van een nieuwsgierige afstand. Maar waar hij eerst wegdook voor een gegooid balletje speelt hij er nu al mee. Onhandig nog, maar hij speelt wel. Wim komt er wel.

Het is misschien niet zo belangrijk als de val van een kabinet, of Macedonië. Maar mooi om te zien is het wel.