Het graf van de profeet

Het bordje is aan een boom gespijkerd, ergens langs de smalle weg tussen Ivancha en Baba Tonka. In Nederland zou er "Bouwterrein" of misschien "Grofvuil" op hebben gestaan. Maar hier staat er "Graf van de profeet" op zo'n bordje. 

We hadden bezoek. Een broer van Annet en zijn vrouw bezochten Bulgarije. Met de trein gingen ze van Sofia (waar wij alleen het vliegveldhotel kennen) naar Plovdiv (daar is een jazzfestival maar omdat we voor Gijs moesten zorgen bleven die kaartjes vorig jaar ongebruikt) en Veliko Tarnovo (wij kennen daar de Jysk en een winkel waar je wandelschoenen kunt kopen). Daarna stopte hun trein op het vrij enorme en langzaam verkruimelende station van Popovo. 

Nadat we met zijn vieren redelijk succesvol een te steil pad bij de waterval van Pirinets naar beneden hadden gelopen en daarna iets minder eenvoudig weer omhoog waren gekomen stopten we bij het bordje. Het graf van de profeet laat je tenslotte niet ongezien aan je voorbij gaan. 

Tot onze, misschien verbazing, of opluchting, al kan het ook vreugde zijn, vonden de bezoekers Bulgarije een veel mooier land dan ze van te voren bedacht hadden. De bezochte steden waren misschien soms rommelig maar de moeite waard, en het landschap was ook al mooi. Hier, in het weinig toeristische oosten liepen we naar het Tracische graf bij het volgende dorp en ontdekten dat de houten constructie die het graf beschermt was afgebrand. De ruïne bij Cherven was gelukkig niet verder geruïneerd. En we weten nu dat er bij de waterval bij Pirinets slangen zijn. 

Het graf van de profeet ligt verscholen in de bosrand, links van een oude weg. Het graf is klein, er staat een hekje om van oud hout. Er is een grafsteen met erg veel onkruid er omheen. Aan een boom hangt een bord met een tekst die langzaam aan het verbleken is.

Het was fijn om bezoek te hebben en om weer eens Nederlands te praten. Dat doen Annet en ik natuurlijk onderling ook maar verder is het hier toch praten in het Engels of matig Bulgaars. En we hadden het weer eens over iets anders dan de poezen en of we het gras nu wel of niet moeten maaien. Maar, raar genoeg misschien, juist door dat weer heel erg Nederlands praten zaten we na het vertrek van het bezoek even met een klein "Wie zijn we en wat doen we hier?" gevoel. Door de dingen die we deden met het bezoek leken we zelf ook weer even toeristen die zo weer naar huis gaan. Alleen is er in Nederland geen huis meer. Gelukkig lekte vanmorgen de kraan in de badkamer en zijn de poezen volledig van slag doordat er plots een hond in de tuin rechts van ons zit.

Op het bord aan de boom staat, samengevat, dat er 350 jaar geleden een man zo hard heeft gebeden dat het licht van God in een boom is verschenen. Deze man ligt in het langzaam overwoekerende graf. Zijn naam is op het graf niet meer te lezen en ook op het bord staat het niet. Een naamloze profeet. Wat ik, al kan aan mijn bui liggen erg Bulgaars vind.