Brokkig

Ze wees op de capuchon van de man. Ik knikte. Het leek me een goed idee, veilig ook. De man was tenslotte groot als een gebouw. Geen flat, meer een bunker, één uit de oorlog, brokkig maar onverwoestbaar.

Ooit, heel lang terug, maakte de Jesus and Mary Chain of eigenlijk de broertjes Reid een stel erg fijne liedjes. Voor mij klonken die altijd een beetje als Phil Spector op diazepam of als de Beach Boys. Maar dan wanneer die op de Hebriden hadden gewoond. En teveel speed gebruikten.

Na een aantal platen werden de ruzies van de broers zo heftig dat ze niet meer bij elkaar in de studio wilden zijn als er muziek moest worden opgenomen. Wat bar onhandig is. Maar 18 jaar na hun laatste plaat bleek het creatieve vuur toch niet helemaal gedoofd, of de bodem van de bankrekening kwam angstwekkend in zicht dat kan ook. In ieder geval, er is een nieuwe best aardige cd. En er wordt opgetreden. Gisteravond stond het groepje in Paradiso.

Nou ja, de eerste drie, vier liedjes had er ook een goede coverband op het podium kunnen staan. De hoeveelheid rondgeblazen rook maakte de mannen met telelenzen in ieder geval licht wanhopig. Maar, oh, nu komt er dus echt de zin "nadat de rook was gaan liggen" bleek het toch echt The Jesus and Mary Chain te zijn. Of beter, de broertjes Reid. Want de rest van de groep bleef anoniem. De drummer, die net terug was van een opfriscursus houthakken, kreeg nog iets van belichting maar de bassist en tweede gitarist hadden in al hun onzichtbaarheid ook op band kunnen staan.

Zo'n beetje op driekwart van het optreden begon ik wat weg te dromen bij de vraag hoe relevant het optreden eigenlijk was. De liedjes klonken goed. De gitaar van het ene broertje Reid was fijn en de zingende broer dreinde heerlijk, en ik zag hem zelfs een keer breeduit lachen. Maar hoe relevant is het naadloos herspelen van die oude liedjes? Relevanter dan ome Bob die we alweer oversloegen omdat zitten voor oude mensen is? Relevanter dan het nieuws dat The Bad Plus een andere pianist krijgt?  Relevanter dan een fris bandje als Rolling Blackouts Coastal Fever?

En net toen ik er niet meer uitkwam zag ik in mijn rechterooghoek een been voorbij komen. Een jongen werd door zijn, hopelijk waren het vrienden, richting podium getild. Wat jammerlijk mislukte maar misschien wel het startsein was voor een flinke oefening in pogoën.

De Leukste Vrouw ter Wereld glimlachte breed en liet zich vrolijk meesleuren door de springende meute. Na ruim een liedje stond ze plots weer naast me en maakte duidelijk dat ze twee keer was gevallen, niets gebroken had maar dat er wel een enorm brok kauwgom op haar broek zat. Ze ontdekte de capuchon van de brokkige bunkerman voor ons en gebaarde dat ze zich daar dan wel aan vast ging houden.

Relevant, misschien was het dat niet. Maar misschien doet dat er ook niet altijd toe. Soms is het gewoon fijn om mee te dreinen op een overstuurde gitaar. Of om te vallen tijdens het springen met  brokkige mensen.