Het is hier meestal wel de dag van iets. Vrijdag 11 april was het de dag van de gezondheidszorg. Om dit te vieren, of te gedenken werd in de bioscoop in Popovo (en in bioscopen in de rest van het land) één keer de film "една провинцална болнитса" of, leesbaarder, "Een provinciaals ziekenhuis" gedraaid. De opbrengst van de avond werd gebruikt om beademingsapparatuur van te kopen.
De film, of eigenlijk documentaire gaat over het begin van de coronapandemie.
In Bulgarije overleden 38.276 mensen aan corona. Per miljoen inwoners gingen er 5.592 dood. In Nederland overleden er 22.992 mensen, 1.336 per miljoen. Bulgarije staat wereldwijd gezien op de tweede plek van landen met de meeste overledenen (Peru staat nummer 1). Nederland staat op plek 86. Waarschijnlijk zijn er in Bulgarije (veel) meer mensen overleden. Het is op het platteland lastig om bij medische voorzieningen te komen. Mensen worden ziek, trekken zich terug, en gaan dood.
"Een provinciaals ziekenhuis" speelt in het ziekenhuis van Kyustendil, een plaats van zo'n 35.000 inwoners in het westen van Bulgarije. De documentaire kijkt vooral naar de medewerkers van het ziekenhuis, naar hoe zij omgaan met de patiënten en met elkaar. Tenminste, dat is wat Annet en ik er van meekregen. De film was, natuurlijk, Bulgaarse gesproken. En dat is al een lastige taal en het praten vanachter mondkapjes maakt dat zeker niet minder. Gelukkig was de film ondertiteld, maar natuurlijk wel in het Bulgaars. Dat lezen gaat wel steeds wat beter maar ik haalde toch zelden, nee, ok, nooit, de tweede regel. Al met al was het volgen van de gebeurtenissen soms wat lastig. Maar tegelijkertijd waren de beelden natuurlijk universeel. Vreugde, stress, afreageergrappen, verdriet, opluchting, al de emoties die ook in een Nederlandse documentaire over corona gezien zouden worden.
Ondanks het moeizaam kunnen volgen, en de universele beelden was/is de film erg de moeite waard. Ik denk dat hij erg Bulgaars is. Ik zie tenminste nog geen Nederlandse longarts driftig rokend in de kantine van het ziekenhuis zitten. Misschien draaide het ook hier wel weer om het volledig afwezig zijn van opsmuk, moeilijkdoenerij en glimmende dingen.
De film werd vertoond in het betonnerige Huis van de cultuur in Popovo. Daar waren we al eens eerder geweest. Inderdaad, voor iets folkloristisch. We waren op tijd, de film werd tenslotte maar één keer vertoond. We kochten een kaartje en omdat er nog een film draaide bleven we buiten staan wachten. Tien minuten voor het begon kwam er een mevrouw aanlopen. We gokten op een verpleegster. Maar ze bleek haar zoontje op te halen die met een ballon in de hand uit de vertoning van "Super Mario" of iets dergelijks kwam.
Al met al. We waren de enige kijkers. Er was nog een speelgoedbeer. Maar zelfs ik tel die niet mee als bezoeker.
Posts
4 opmerkingen:
Hopelijk dat er elders meer kijkers waren anders is het wel een heel gammel beademingsapparaat geworden dat ze van de opbrengst hebben kunnen kopen.
Een film zonder opsmuk klinkt trouwens wel heel aantrekkelijk.
Ik hoop het, maar ik twijfel wel aan die hoop. Veel Bulgaren vertrouwden tijdens de covid op hun natuurlijke afweer en kijk eens wat dat ze gebracht heeft, een tweede plek. Of die mensen dan naar een docu over corona gaan, ik weet het niet.
Ja, dat dacht ik ook net, dat er niet veel beademingsapparatuur gekocht kan worden van de opbrengst. Wel weer een mooi verhaal en dapper dat jullie dat in het Bulgaars aandurfden.
De film werd in meerdere steden vertoond dus misschien kwamen er daar wel meer mensen kijken. Ik hoop het maar. Dapper was het niet echt hoor, al werd ik na een uur wel licht scheel van het trachten de ondertiteling te ontcijferen.
Een reactie posten