"Ain't that a bitch?"

foto komt oorspronkelijk van hier

G, wiens verjaardag ik gewoon, autistisch als ik misschien kon zijn, vergat om naar zijn optreden te gaan.

P. die zijn piano stemde in een hotel in Amsterdam, al zag hij hem zelf natuurlijk niet. Een verhaal kan ook te mooi worden.

De hissende cassettebandjes met liedjes die niet op officiele platen stonden en waarvan we zeker wisten dat ze en beter waren en misschien ook ergens de sleutel bevatten tot waar het eigenlijk over ging.

S. die gewoon aan een bureau bij ProBiblio zit te werken en de legendarische aftershow in het Paard van Troje zag, niet omdat hij fan was maar gewoon omdat hij toevallig langs liep en dacht, "Wat doen die mensen hier?"

De enige artiest die ik ooit in Friesland zag spelen, op Jr. Walker na. Wat deed hij in hemelsnaam in een hal in Friesland?

De pummelende harpmuziek van Andreas Vollenweiter die altijd door de luidsprekers kwam, vlak voor het begon.

Andere G, die best erg klein was en bedacht dat als ze nu heel hoge hakken aan deed ze misschien iets kon zien, maar vergat dat het niet lekker staat op gras, op hakken.

Andere S, die ontslagen werd bij de Free record shop omdat hij zo dom was om een stapeltje van de "Black album", de plaat die lang niet bestond al was hij soms ergens, gewoon via de winkel te verkopen.

Purple Rain, wat een rotlied is maar die gitaar meneer, die gitaar.

In Utrecht, de Galgenwaard, 1987.  Waar we, in mijn herinnering op stoeltjes zaten. Al kan dat toch niet echt zo zijn. Het regende zachtjes. Een stem uit de luidspreker deelde mee dat als het bleef regenen het concert niet door zou gaan. Maar het begon wel, en iedereen vergat de regen. En het was omverblazend indrukwekkend. Gedisciplineerd, los, meeslepend, overdonderend. Weet ik het. Hij had een slim, klein trompetdingetje in het arrangement van "Kiss" geschreven. Dat weet ik nog. En hoe het begon. Met die trommelende band die opkwam.

Los, onsamenhangend gedwarrel, dat is het.

Vijf, misschien zes lp's en cd's duurde het. Diepe, ware gekte.

De "skinny motherfucker with the high voice" is dood, ook al dood.

En ik heb het zo verschrikkelijk helemaal gehad met al dat doodgaan.

Some say man ain't happy truly until a man truly dies

(eerste 1 minuut 40 overslaan, dat is tranentrekkend toneel)