En alle vier zaten we met tranen in onze ogen

Tussen dit blog, mijn blog en het werkblog waar ik ook wel eens iets op (of voor) schrijf zit een verschil. Maar vandaag niet. Daarom een tekst van daar nu ook hier.

Zelden zal een liedje zo ontoepasselijk zijn geweest als het liedje van vandaag.

Vrijdags mag er een liedje, en ergens in de dagen voor vrijdag verzin ik welk lied.
Happy van Pharrell Williams zou het worden. Niet omdat het zou mooi is, ook al is het zeldzaam lastig uit het hoofd te krijgen als je het voorbij hoort komen, maar omdat er overal op de wereld van die leuke filmpjes bij gemaakt worden.

Maar dat was dus voor we met tranen in onze ogen zaten.

Na vandaag ben ik twee weken met vakantie. En daar kon ik die Happy filmpjes mooi bij gebruiken. Eerst één uit Dahab in Egypte, omdat het de tijd van het jaar is om daar te zijn en om daarna de Sinaï in te trekken. Maar de Sinaï is onveilig dus zou het volgende filmpje uit Jordanië komen. Maar dat ging ook niet door omdat ik plots op twee honden ga passen die eerst in Turkije woonden (filmpje) maar die nu net naar Bulgarije zijn verhuisd. En dan een Happy filmpje dat in Bulgarije is gemaakt.

Maar dat was dus voor die tranen, alleen kan ik nu niet meer op een ander liedje komen.

Afgelopen woensdag kregen we te horen dat de bibliotheek volgend jaar 40% minder subsidie zal krijgen. Zo'n 260.000 minder is dat. In één keer.

En die boodschap breng ik nu nog gauw over aan de mensen die hier werken. Voor ik naar Bulgarije ga.

En er is boosheid, verslagenheid, opstandigheid. En er is een vreemd soort melancholie. Omdat we om ons heen kijken naar wat we in de afgelopen jaren hebben opgebouwd hier. Een plek waar mensen graag komen, waar bezoekers Noord-Hollands nuchter maar met veel persoonlijke vriendelijkheid worden geholpen, waar alle scholen komen, waar dingen gebeuren, waar we met een klein team zonder al teveel nota's en planningen heel veel doen.

En ik zou willen dat ik nu mooie, hoopgevende zinnen kon zeggen, of schrijven. Maar ik ben nooit een voorstander geweest van liegen, of je groter voordoen dan je bent.
Op dit moment weten we het gewoon even niet.

Natuurlijk gaan we onze vreselijkste best doen om er wat van te maken. En natuurlijk gaat dat ook lukken. Maar een zo forse bezuiniging zal een enorme impact hebben op wat we voor de inwoners van Langedijk kunnen doen.

En daarom zaten we, denk ik met tranen in onze ogen.

Een ontoepasselijk liedje, niks aan te doen, ik kan even niks anders verzinnen.

Ton