Hoe het met de poezen ging in 2025.

Wilma dook ergens in het voorjaar op. Ze kletste honderduit. Hier een miauw, door nog één. We hadden toen moeten bedenken dat Lenie (die komt later) dat ook deed toen ze een kleintje had. Maar dat bedachten we ons dus niet. Welnee, we lieten haar gewoon steriliseren. En omdat bijkomen hier wat lastig is lieten we haar een paar dagen bij de dierenarts. Pas toen ze terug was en ze ons haar kleintjes liet zien (die waren dus goddank ondertussen niet doodgegaan) begrepen we dat we al te laat waren met het steriliseren. Wilma is verder de rust zelve. Ze slaapt de hele dag, vooral nu het kouder wordt. Vreselijk vriendelijk is ze ook. Keurig opgevoed. Maar door wie zullen we wel nooit achterhalen. 

Sorri (was eerst Zorro en nu soms Snorrie) is nu een maand of zeven. Voor Sorrie is de wereld één grote speelplaats. Hij klimt op stoelen, in bomen en verder op alles wat daar tussen zit. Hij heeft de hele dag door honger en eet moeiteloos alle bakjes van de andere poezen leeg. De andere poezen vergeven hem dit vaak. Niet altijd, daar zijn het tenslotte poezen voor. Door zijn onbevangenheid (als je dat zo zegt)(en anders is het wel duidelijk) speelt hij met de andere poezen. Ook als die daar eerst niets van moeten hebben. Kreeg al vlug kattenziekte maar dat was ook zo weer voorbij. Wordt in januari gecastreerd, hopelijk helpt dat (een beetje) tegen afdwalen en een te grote ontdekkingslust.

Wim is onveranderlijk in zijn onvoorspelbaarheid. Te laat gesocialiseerd heeft hij een hekel aan elke andere poes behalve aan Sorri. Dat is nog steeds mooi om te zien. Waar Wim de meeste andere poezen woedend aanvalt kan Sori (letterlijk) boven op hem gaan zitten en dan doet Wim helemaal niks. Onverklaarbaar maar wel fijn.

Anneke is gelukkig weer helemaal de oude sinds ik haar nog maar net op tijd kon redden van twee valse honden. Ze piept nog wel als je haar op een bepaalde manier oppakt. Dat zullen de gebroken ribben wel zijn. Door die hondenaanval is wel nog oplettender geworden. Bij een ongewone blaf sprint ze meteen naar de zolder. Kreeg eerder al een randje kattenziekte van Sorri mee. Anneke woont vaak, tja, we weten niet echt waar maar gelukkig slaapt ze, nu het kouder wordt fijn op haar eigen kruk in de keuken.

Gijs kreeg ergens op een onbewaakt moment een wond aan zijn been. We hebben nooit kunnen ontdekken hoe hem dat nu weer gelukt is. Maar Gijs kan dat. De wond is nu, maanden later, nog steeds niet helemaal dicht. Hoe vaak ik het ook aan hem probeer uit te leggen, elke keer springt hij weer van een muur of uit een boom. En open is de wond weer. Daarna kreeg hij last van zijn oren. Dat bleek oormijt te zijn. Na veel getut bij de dierenarts is dat probleem opgelost en nu is hij weer echt GIJS! Hij wordt ouder, dat kun je merken. Echt heel rare dingen doet hij gelukkig niet meer. De laatste tijd wordt het kouder en gaat hij soms, als het donker wordt, zelf al naar binnen. Ongekend is dat. 

Henk had ook oormijt (of dat kwam omdat Henk eigenlijk de positie van Gijs in wil nemen, nee, dat zal toch niet?) en een ontsteking aan een lymfeklier. Dat laatste was wel even schrikken maar Henk krijg je er niet zomaar onder. Speelt graag een beetje met Sorri, eet ernstig veel en dan nog wat meer. Laatst viel het me op dat hij echt enorme slagtanden heeft. Maar fotograferen is nog niet gelukt. Misschien komt het omdat ik met Henk naar de dierenarts ben geweest of omdat ik hem lang geleden heb toegelaten tot het poezencollectief, maar Henk houdt van mij. Elke avond, als Gijs klaar is met schootzitten gooit hij zich op mijn schoot en kijkt me dan toch een potje hemels aan. Heerlijk.

Lenie slaap nu het kouder is en waarschijnlijk nog veel kouder wordt steeds vaker hele dagen op de tafel in de keuken. Omdat haar humeur niet echt verbeterd is snauwt ze alle andere poezen af, vooral Wim. Wim denkt dat Lenie zijn moeder is (de moeder van Wim was plots verdwenen en was ook grijs). Is dan misschien geen lachebekje maar ze kan wel heel mooi heerlijk slapen. Is naast humeurig ook een stresskip die soms zomaar ergens tegenaan plast. Maar goed, je kunt niet alles hebben.

Steve (die eigenlijk Tiggur heet) had het moeilijk aan het begin van het jaar. Hij werd mager, schonkig misschien. We hebben hem een wormenpil gegeven en dat heeft hem goed gedaan. Hij komt elke dag even eten en binnen opwarmen. Als Steve van ons was, maar hij is nu eenmaal van de buren, hadden we hem laten castreren. Nu heeft hij wel weer even rust maar in het voorjaar begint het hele gedoe weer. Maar, laten we hem eerst maar eens door de winter slepen. Morgen krijgt hij weer een wormenpil.

Toen we hier gingen wonen dachten we dat we Bulgarije gingen ontdekken. Nu zijn we eigenaren van een verlieslijdend kattenopvanghuis. Dat is, ach, nou ja, weet je, als we thuiskomen en dan komen er vijf of weet ik hoeveel poezen op ons af en Gijs gaat rugrollen van pure vreugde, Wim doet een luid "miauw" en Henk laat duidelijk weten dat hij nog wel wat lust, ach, wat is er mooier dan dat?

Het gaat niet over de EU! En ook niet over de Euro!

Het was nog maar een paar uur nadat protesten de Bulgaarse regering ten val hadden gebracht en toch wisten veel buitenlandse sociale media mensjes het toen al heel zeker, het kwam door de EU. Of de Euro. En waarschijnlijk door alle twee. Het Bulgaarse volk was een lichtend voorbeeld voor de rest van het EU hatende deel van de mensheid.

Maar dat is dus gewoon kullebul. 

De afgelopen week, weken werd er in steeds meer plaatsen in Bulgarije, maar toch het meest in Sofia en andere grote steden geprotesteerd tegen de regering. Het protest werd hier het Gen Z protest genoemd. Veel jongeren die genoeg hadden van het gekonkel en van de corruptie gingen de straat op. Maar de protesten waren, denk ik veel breder dan Gen Z. Misschien kun je de demonstranten het best omschrijven, voor Nederlanders, als D'66 maar dan zonder euthanasie of genderpraat (dat is hier echt 3 lichtjaren te ver). Liberaal maar toch leuk of zo. Maar in ieder geval  erg pro EU.

Officieel, of eerst, ging het protest tegen de begroting voor 2026. In die begroting werden de belastingen voor de bevolking en de private sector verhoogd terwijl alleen de lonen in delen van de publieke sector stegen. Dokters, verpleegsters, leraren, ze kregen er geen cent bij. Politie en leger wel. Wat er verder met de gestegen belastingen werd gedaan was onduidelijk. 

Ook toen al kon je zien aan de spandoeken die meegedragen werden dat er misschien een echt doel was maar dat daarachter het eigenlijke doel lag. En dat was de woede en diepe afkeer van twee politici, Boiko Borisov en Delyan Peevski. Ze moesten, ze moeten weg. 

Borrisov is baas van de GERB, een midden/rechtse partij die altijd tussen de 20 en 24% van de stemmen haalt. Rond Borisov hangt de walmende stank van systemische corruptie. Peevski wordt nog meer gehaat, echt diep gehaat. De minderheidsregering van Borisov werd overeind gehouden door de steun van DPS - Nieuw Begin van Peevski. Rond Peevski hangt naast de stank van corruptie maar ook een gifwolk van geheimzinnige ondoorzichtigheid die "de achterkamertjes" van Den Haag haast tot iets gezelligs maken. Peevski is macht, corrupte macht, macht om, binnen en achter de macht. 

Nadat de omstreden begroting door de regering werd ingetrokken (en iets later onmerkbaar en haast niet veranderd weer werd ingediend) bleven de protesten aanhouden. Tegen Borisov, tegen Peevski en tegen de arrogantie van de in dit land echt corrupte macht en politiek. Voor eerlijke verkiezingen (per computer want met papieren stemmen wordt hier stelselmatig geknoeid), voor juridische hervormingen. 

En gisteren, donderdag 11 december, viel dan de regering.

Het is nu formeel aan de partijen in de Bulgaarse tweede kamer om een nieuwe regering te formeren. Maar de kans dat dat lukt is iets als -7. Dus komen er nieuwe verkiezingen. De achtste in vier jaar.

Gaat er dan iets veranderen? 

Het zou me verbazen. En ik denk het eigenlijk niet. Sofia is, zoals taxichauffeur Ali altijd zegt Bulgarije niet. Sofia is, een beetje overdreven, progressief, westers/Europees. Het platteland is conservatief, achterdochtig en (deels) pro Rusland. Er zijn teveel hyper nationalistische partijen en te weinig over de eigen schaduw en het eigen belang heen kijkende partijen. Net als bij de vorige "revolutie", die van 2020, zullen de "Hup EU" partijen waarschijnlijk wat groter worden en misschien een regering vormen. Maar die zal ongetwijfeld worden vermorzeld door de kliek van oude jongens krentenbrood (of hier is Kalasjnikovs misschien een beter woord).

Maar over een paar jaar zal de bevolking ongetwijfeld opnieuw in opstand komen. En wie weet, het moet een keer lukken.

Mijn leven als gids.

We kozen de mistigste dag sinds mensenheugenis voor het begin van mijn carrière als socialistische monumenten gids. In de auto zagen we nog hoogstens een halve hand vooruit. Maar, het was nu eenmaal afgesproken. Dus dan moet je.

Het was alweer een paar jaar geleden dan Annet en ik het monument vlakbij Strazhitsa vonden. Groot, overwoekerd en op de rand van instorten. Dat herinnerde ik me er van.

Chris, die dit jaar het boek "Waiting for the goats", over Palamartsa schreef vroeg me of ik hem het monument wilde laten zien. Hij had het weer eens, half verborgen vanuit de trein naar Sofia zien liggen en was nu toch wel nieuwsgierig geworden naar wat het eigenlijk was. 

De partizanen van de Gornooryahosky brigade begonnen met vechten in 1941(zo'n beetje toen Duitsland de Sovjet Unie binnenviel) (dat was geen toeval, de meeste partizanengroepen waren communistisch). Ze bezetten wat dorpen, trokken zich weer terug. In 1944 werd er zwaar gevochten in de heuvels en bossen achter het monument. Daarbij vielen onder de partizanen veel doden. Voor hen is het monument in 1976 neergezet (al kun je ook zeggen dat het monument is gebouwd als legitimatie van het communistische bewind).

Er bleek al vlug weinig veranderd te zijn. Hoogstens was het overwoekeren erger geworden. Het was maar goed dat het december was en dat er nauwelijks meer blad aan de bomen of struiken zat. Zo kon je jezelf nog een beetje in de goede richting duwen.

Ondertussen vertelde ik, een goede gids doet zoiets, wat ik wist over het monument aan Chris die er beleefd naar luisterde en net zo verbaasd was als ik toen ik het monument een paar jaar terug voor het eerst zag. Het is echt een groot ding. En het staat daar maar een beetje te vervallen. Genegeerd door bijna iedereen. 

Omdat het ding ook een aardedonker binnen heeft liepen we wat rond met zaklampen. Ik deelde mijn theorie dat de enorme betonnen buitenkant een soort van vlam moest verbeelden, waarschijnlijk omdat er binnen, precies eronder, een eeuwige vlam heeft gebrand. Ik had niet het idee dat mijn theorie echt aansloeg.

In een gangetje dat vol lag met van de muur gevallen puin keek ik aan het eind omhoog. En, zo was er toch iets nieuws, je kon daar omhoogklimmen! Het monument bleek, al is dat heel logisch eigenlijk, hol van binnen. Voor je gaat denken dat ik ook echt omhoog klom, ik heb een absurde hoogtevrees en zeker geen doodswens dus ik bleef beneden. Er zijn grenzen aan wat een gids doet. Chris woont al heel lang in Bulgarije dus die hoef je ook niets te vertellen over de bouwkundige kunsten van Bulgaren, ook hij liet het dus bij constateren. 

Door de nog steeds dikke mist reden we terug. Het was een fijne ochtend. En in de middag begon met het in elkaar steken van een tour langs brokkelige monumenten. U kunt zich opgeven in het reactie veld. De kosten zijn te verwaarlozen en souvenirs zijn er ook niet.