Met Gijs is er altijd wat.

Het tweede deel van "Beelden in de stad Popovo". Hoe het verhaal afliep van die jongen die een ongeluk met zijn motor kreeg, was dat nou een ongeluk of is hij vermoord? Of hoe je met een gps kaart van een lange afstandsloop door een onbekend heuvelig bos loopt. Het had allemaal in een blogje gepast.

Maar met Gijs is er altijd wat.

Toen we Gijs vier jaar terug vonden was hij aan het doodgaan. Broodmager en helemaal uitgedroogd. De dierenarts waar we terechtkwamen vond het maar een rare kat, "Hij kijkt zo vreemd uit zijn ogen, als ik bij het onderzoek wat raars tegenkom laat ik hem inslapen", gelukkig kon ik hem uitleggen dat Gijs loenst. We zijn niet meer naar deze dierenarts teruggegaan, dat lijkt me duidelijk.

Plassen, dat is vrijwel elk jaar wel een groot probleem. Er is ook een verhaal over poepen maar dat is te vies om duidelijk op te schrijven. Hij heeft een keer langdurig vastgezeten onder de metalen poort van de deeltijdbuurman. Als er een hond was langsgekomen was hij kansloos geweest. Van een middel tegen vlooien begon hij angstig vlug te ademen en de keer dat de deeltijdbuurman hem weggekropen onder een tafel vond, helemaal koud en doodziek, die keer scheelde het maar heel weinig.

Toen we dinsdag na een tandartsbezoek (dat had ook nog een leuk onderwerp geweest) thuiskwamen leek er weinig aan de hand. Gijs lag lekker te slapen. Maar even later liep hij naar de tuin en ging daar liggen. En daar bleef hij liggen. Toen ik hem optilde gromde hij. Eten wilde hij niet en zwijgzaam ging hij binnen verder met slapen. Woensdag gebruikte hij plots zijn linkervoorpoot niet meer. Eten deed hij niet, en drinken ook niet. Hij lag, en daarna lag hij nog steeds. Er leek iets ernstigs met zijn voorpoot te zijn, hij gebruikte het niet en piepte en gromde van de pijn. 

Nu zijn Annet en ik over het algemeen ontzettend stoer en eigenlijk gewoon heldhaftig. Maar niet als er iets met de poezen is. En zeker niet als er iets met Gijs is.

Vanmorgen, vrijdagochtend, was er nog steeds niets veranderd, hij hinkte wat naar buiten en ging daarna geheel niet communicatief toch liever binnen op een stoel verder met slapen.

Toen we bij de dierenartsen kwamen (het zijn er twee en echt, als u niet zo ver weg woonde zou ik zeggen, ga naar deze praktijk, er is geen betere en aan woekertarieven doet men hier niet) vroeg de dierenartsmevrouw of we Gijs (ze kan de g van Gijs niet uitspreken maar blijft haar best doen) op de grond wilden zetten zodat ze kon zien hoe hij liep. En daar liep Gijs. En er was helemaal niets te zien van wat voor gebrek of pijn dan ook! Hij was gewoon zijn harige, vrij onbenullige zelf.

Gijs heeft geen gebroken poot. En ook niets anders. En hij ligt nu gewoon lekker in de zon. Wat er gebeurd is zullen we ook deze keer niet weten. En misschien waren er voor de lezer interessantere tekstjes geweest dan verhaal nummer zoveel over een poes. Maar het ging hier wel om Gijs. En er is maar één Gijs!