Met Gijs is er altijd wat.

Het tweede deel van "Beelden in de stad Popovo". Hoe het verhaal afliep van die jongen die een ongeluk met zijn motor kreeg, was dat nou een ongeluk of is hij vermoord? Of hoe je met een gps kaart van een lange afstandsloop door een onbekend heuvelig bos loopt. Het had allemaal in een blogje gepast.

Maar met Gijs is er altijd wat.

Toen we Gijs vier jaar terug vonden was hij aan het doodgaan. Broodmager en helemaal uitgedroogd. De dierenarts waar we terechtkwamen vond het maar een rare kat, "Hij kijkt zo vreemd uit zijn ogen, als ik bij het onderzoek wat raars tegenkom laat ik hem inslapen", gelukkig kon ik hem uitleggen dat Gijs loenst. We zijn niet meer naar deze dierenarts teruggegaan, dat lijkt me duidelijk.

Plassen, dat is vrijwel elk jaar wel een groot probleem. Er is ook een verhaal over poepen maar dat is te vies om duidelijk op te schrijven. Hij heeft een keer langdurig vastgezeten onder de metalen poort van de deeltijdbuurman. Als er een hond was langsgekomen was hij kansloos geweest. Van een middel tegen vlooien begon hij angstig vlug te ademen en de keer dat de deeltijdbuurman hem weggekropen onder een tafel vond, helemaal koud en doodziek, die keer scheelde het maar heel weinig.

Toen we dinsdag na een tandartsbezoek (dat had ook nog een leuk onderwerp geweest) thuiskwamen leek er weinig aan de hand. Gijs lag lekker te slapen. Maar even later liep hij naar de tuin en ging daar liggen. En daar bleef hij liggen. Toen ik hem optilde gromde hij. Eten wilde hij niet en zwijgzaam ging hij binnen verder met slapen. Woensdag gebruikte hij plots zijn linkervoorpoot niet meer. Eten deed hij niet, en drinken ook niet. Hij lag, en daarna lag hij nog steeds. Er leek iets ernstigs met zijn voorpoot te zijn, hij gebruikte het niet en piepte en gromde van de pijn. 

Nu zijn Annet en ik over het algemeen ontzettend stoer en eigenlijk gewoon heldhaftig. Maar niet als er iets met de poezen is. En zeker niet als er iets met Gijs is.

Vanmorgen, vrijdagochtend, was er nog steeds niets veranderd, hij hinkte wat naar buiten en ging daarna geheel niet communicatief toch liever binnen op een stoel verder met slapen.

Toen we bij de dierenartsen kwamen (het zijn er twee en echt, als u niet zo ver weg woonde zou ik zeggen, ga naar deze praktijk, er is geen betere en aan woekertarieven doet men hier niet) vroeg de dierenartsmevrouw of we Gijs (ze kan de g van Gijs niet uitspreken maar blijft haar best doen) op de grond wilden zetten zodat ze kon zien hoe hij liep. En daar liep Gijs. En er was helemaal niets te zien van wat voor gebrek of pijn dan ook! Hij was gewoon zijn harige, vrij onbenullige zelf.

Gijs heeft geen gebroken poot. En ook niets anders. En hij ligt nu gewoon lekker in de zon. Wat er gebeurd is zullen we ook deze keer niet weten. En misschien waren er voor de lezer interessantere tekstjes geweest dan verhaal nummer zoveel over een poes. Maar het ging hier wel om Gijs. En er is maar één Gijs! 

(Alle) beelden in de stad Popovo (deel 1)

 

Het leek me dat na succesvolle serieblogjes als "Bronnen in en rond Palamartsa" en "Verlaten benzinestations" het wel tijd was voor iets cultureels als "(Alle) beelden in de stad Popovo". Popovo is de grote stad vlak bij het dorp waar we wonen. Er wonen maar net iets meer dan 13.000 mensen. En ondanks dat dat niet veel is kom je er om in de (stand)beelden. Het zijn er zoveel dat ik alle maar tussen haakjes heb gezet.

Misschien zou ik eerst moeten omschrijven wat wel en wat niet een beeld is. Maar dat doet me teveel aan mijn oude beroep denken. Dus, ik bepaal. Dat betekent ook meteen dat fonteinen (en er zijn ook idioot veel fonteinen in Popovo) vaak met een beeldje erbij niet meedoen. Ik vind ze allemaal lelijk, saai en ze zijn ze toch allemaal kapot.

Annet vind dat ik een kaartje moet printen en daarop aan moet geven welke straten we gehad hebben. Ik weet niet helemaal zeker of ze me in de maling neemt en of ze deze speurtocht wel serieus neemt. Maar, hierboven een kaartje van Popovo. De rode lijn is de Bulevard Bulgaria (iedereen zegt Bul. Bulgaria), de belangrijkste straat van Popovo. Die doen we eerst. En om dit eerst blog niet te lang te maken doen beelden meer dan 10 meter buiten de Bul. Bulgaria niet mee.

Petar Lazarov. Organisator en leider in het gebeid rond Popovo van de mislukte communistische opstand in 1923. Vrij treurig is dat zijn naam verkeerd gespeld is. Er staat Aazarov in plaats van Lazarov op de sokkel.

Ivan Stoyanov. Dichter en revolutionair. Werd in 1944 doodgeschoten door Bulgaarse soldaten. Van zijn gedichten zijn er maar er een paar bewaard gebleven.

Mara Taseva. Communistsche activiste. De eerste vrouw die in Bulgarije ter dood werd veroordeeld. Ze werd in 1942 geëxecuteerd.

Vasil Levski. Ideoloog en organisator van de Bulgaarse vrijheidsbeweging. Levski probeerde het Bulgaarse volk in opstand te laten komen tegen de Ottomaanse heersers. Dat lukte niet erg maar dat kun je beter niet hardop zeggen in Bulgarije. Er is geen dorp of stad zonder beeld, straat of gebouw dat zijn naam draagt. Levski werd in 1923 opgehangen.

Net binnen de 10 meter grens van de Bul. Bulgaria staat dit beeld waarvan ik jaren dacht dat het gewoon een onbekende liggende man was. Maar, als je goed kijkt zie je iets in zijn hand waarvan ik denk dat het een lasmasker is. Misschien had iemand in de tijd van de socialistische heilstaat een keer een beeld van een noeste arbeider over want in en rond Popovo zijn er geen staalfabrieken of zoiets.

Ok, dit is geen beeld, ik weet het. Maar het is wel een erg apart plaket. Afgebeeld is Georgi Dimitrov. Dimitrov was één van de mannen die de Bulgaarse communistische partij oprichtte. Leider van de mislukte opstand in september 1923. Stond met Marinus van der Lubbe terecht voor de Rijksdagbrand. Was secretaris generaal van de Komintern. Dimitrov leefde in Moskou, was stalinistischer dan Stalin en overleefde de zuiveringen van Stalin door zelf mensen te verraden. Hij werd minister president van Bulgarije in 1946 en overleed in 1949 onder verdachte omstandigheden. Het plaket is ergens vorig jaar deels rood gemaakt en zit in een muur naast een geldautomaat.

En dat was straat één.

Hoe we hier terecht kwamen.

Een nadeel van wonen in Bulgarije is dat er mensen zijn die je, als ze je niet kennen, gemakshalve en zonder nadenken in het rijtje wappie, rechts nationalist, vacinatie-angstige en Eu-hater zetten. Nu moet ik toegeven dat het aantal mensen dat in dat rijtje past nogal groot is in dit land. Zelf sta ik ergens keurig links van Trotski en heb ik al mijn vaccinaties. En mensen die fluitend en gemakkelijk uit een EU land naar een ander EU land emigreren en daarna roepen dat ze een hekel aan de EU hebben, die kan ik met geen mogelijkheid serieus nemen. En dan zeg ik het nog vriendelijk.

Maar goed, waarom zijn we dan hier gaan wonen? 

Toeval. Echt.

Misschien heb ik dit al eerder opgeschreven. Maar het is grondig zeikweer. Het regent, het sneeuwt en nu waait het minstens zo hard als ooit in Den Helder. En door de vorst zou er dit jaar weleens erg weinig fruit aan de fruitbomen in de tuin kunnen komen. Vanwege dat weer bladerde ik door YouTube en kwam een filmpje van Noura en Zeno tegen. En eigenlijk zitten we hier door hen.

Ooit, in een ander leven gingen Annet en ik mee op een trektocht door de Sinaï. De vrouw die de tocht organiseerde was Nederlands maar woonde in Turkije. Daar had ze twee honden. Voor die honden zocht ze, als ze met een reis meeging oppassers. Of wij eens op wilden passen? 

We vonden de honden fantastisch. En de honden vonden ons fantastisch. De reismevrouw verhuisde naar Bulgarije. En waarom zouden we niet in Bulgarije op de honden gaan passen?

Dat is dus, zie ik bij het filmpje staan, tien jaar geleden. 

De reismevrouw verhuisde na twee jaar naar een land waar Nederlanders wel heen willen als ze op vakantie gaan. Haar huis (niet het huis in het filmpje, dat vond ze te groot dus kocht ze een kleiner huis) zette ze te koop op Facebook en in een opwelling, het was zondag en we hadden niets te doen die dag, kochten we het (huizen waren hier toen nog zo goedkoop dat ik het bedrag niet op durf te schrijven). 

Tijdens een vakantie, we zaten op de veranda, zei Annet "Waarom gaan we hier eigenlijk niet wonen?". "Goed idee", of zoiets zei ik. En dat was het. We woonden al een tijd in Den Helder dus als we die stad aankonden dan was Bulgarije ook goed te doen leek ons.

In het filmpje zie je iets van het dorp toen. Al is het dorp nu niet heel veel anders. Maar je ziet voornamelijk de honden, Noura en Zeno. Noura was de grote, Zeno het kleine hondje. Noura ligt achter in onze tuin begraven. Zeno kwam bij de ouders van de reismevrouw in Nederland terecht. Hij is daar gestorven.

Maar, zo kom je dus in Bulgarije als je geen WEF-roeper, vaccinatiehater of rechtsdraaiende nationalist bent. Door twee honden. En God, wat waren dat leuke honden.

Voor de deur zat een poes.

Bij de rotonde vlak voor Targovishte kwamen we tot stilstand. De werknemers van de Khan Krum fabiek, ze repareren er militair materieel, staakten voor de zoveelste keer. Ze zouden graag hun salaris weer eens willen ontvangen. Geen onredelijk verzoek leek me. Toch stonden ze er al voor de vijfde week.

Het voorjaar verloopt hier in Bulgarije zoals verwacht. Niet gehoopt, verwacht. Al heel vroeg was het onbehoorlijk mooi weer. Net toen we de kachels en de kleden voor op de vloer op wilden gaan ruimen begon het te regenen. En dat bleef het doen. Voor aanstaande maandag wordt 15 cm sneeuw verwacht. Dat lijkt me belachelijk maar niet onmogelijk.

Omdat de Bulgaarse les uitviel en omdat we met het druilweer toch wat moesten reden we naar de Nikola Marinov galerie. De galerie, eigenlijk een museum is gevestigd in een gebouw dat doet denken aan een al erg lang geleden verlaten sporthal.

Voor de deur zat een poes. Een beter welkom kun je je niet denken. Meer musea zouden zo'n verwelkomingshuisdier moeten hebben.

Net als bij vorige bezoeken dook er uit een kantoortje een mevrouw op die zich duidelijk verbaasde dat er bezoekers waren. Bij het betalen van de toegangskaartjes was er even onduidelijkheid of wij nu wel of niet gepensioneerd waren. Voor ik bozig kon gaan roepen dat we er toch niet zo heel oud uitzagen (wat ik helemaal niet had gekund want ik weet niet hoe je "er uitzien" in het Bulgaars zegt) bleek dat de kassamevrouw een ander Bulgaars woord van ons verkeerd had verstaan. Iedereen moest lachen, we betaalden de euro toegang en de mevrouw deed het licht aan.

De galerie heeft 2 zalen. De ene met klassiekers (daar schreef ik al eens over) en in de andere hangen wisselende exposities. Deze keer hing er werk van een kunstenaar of vijf. Misschien was de overeenkomst dat ze allemaal in een min of meer realistische stijl werkten. Of hoe noem je dat? Dat je kunt zien waar het over gaat. Ik ben daar niet zo'n voorstander van maar je moet alles een kans geven.

Er hing, en misschien kun je over smaak twisten en moet je dat ook vooral doen, een hoop bagger. Nou ja, ik vond het bagger. Maar Annet vond het ook en meer bezoekers waren er niet.

Dit bijvoorbeeld. Volgens mij kan het zo in de showroom van een badkamerwinkel.

En deze kan zo in een eng, onverlicht tunneltje onder een niet meer gebruikte spoorlijn.

Maar deze, van Nikola Angelov-Garn vond ik best leuk. Reddingsschip heet het.

Of deze van dezelfde schilder. Nieuwe mens heet het. Ik denk dat ze in het dorp nogal zouden schrikken van de nieuwe mens.

Deze vonden we beiden mooi. Elizabeta Jankova maakte ze. Als we een paar duizend Leva op zak hadden gehad hadden we er één gekocht.

In de galerie hangen niet erg veel dingen die ik mooi vind. Maar toch kom ik er altijd erg vrolijk vandaan. De mensen die er werken zijn altijd blij verrast als er iemand komt kijken en er blijkt leven na de bouwvallen en de uitgestrekte graan- en zonnebloemvelden te zijn.

Toen we Targovishte uitreden waren de stakers van de rotonde verdwenen. Het protest van deze week zat er weer op. Maar ik denk dat ze er volgende week weer zullen staan. In de druilerige regen. Of als het echt tegenzit, in de sneeuw.