We gaan voor een seizoenkaart.

Zo rond de 26ste minuut, Ludogorets stond met twee nul achter en het zag er naar uit dat die achterstand nog wel verder op zou lopen, begon Fillip, de valutahandelaar in spe met wie we mee waren gereden op zijn mobiel te zoeken naar grafieken met een stijgende lijn. Er kwam nog een toeschouwer binnenschuifelen, onder gelach van zijn vrienden. Een vrouw wiegde een slapende baby zachtjes heen en weer. Achter ons klonk een kinderstem die zachtjes "Ludogorets olé" zong.

In het stadion van Ludogorets in Razgrad gaan zo'n 10.000 mensen. Dat is 7 keer Paradiso, om in een eenheid te rekenen waar ik wel bekend mee ben. Ik was nooit eerder bij een echte voetbalwedstrijd geweest. Maar als de burgemeester met kaartjes aankomt, dan ga je. 

Het begon met het tegenkomen van Gosho, de burgemeester bij een fontein. Hij klokte een net volgelopen flesje water weg. Terwijl er toch "Dit water is niet veilig om te drinken" op de fontein was geschilderd. Hij vertelde dat Annet en ik de volgende dag met ons id bewijs bij hem langs moesten komen. En daarna ging het over de wedstrijd van Ludogorets tegen Ajax. De volgende dag bleek die wedstrijd uitverkocht maar we konden wel mooi meteen een formulier invullen waardoor we mogen stemmen op de verkiezing van Burgemeester in oktober. Weer een dag later kwamen we hem tegen bij een bijeenkomst over het watertekort. Of we de dag daarna weer even langs wilden komen. Nu is het hier zo warm dat we verder toch niets te doen hadden en zo kwamen we alweer op het gemeentehuis. Daar werd het kantoor van Ralitsa, de enige ambtenaar geschilderd. Door Ralitsa zelf. Maar, plots had Gosho toch kaartjes voor DE wedstrijd. Hij was er, eerlijk gezegd, blijer mee dan wij.

In de auto op weg naar Razgrad legde Fillip, met wie we mee konden rijden uit hoe hij en zijn vrouw hun geld gaan proberen te verdienen. Het klonk bar ingewikkeld, allerlei financiele begrippen stuiterden door de auto. Dit kopen, dat verkopen, percentages, spreads, het was nog net te volgen. Fillip sprak goed Engels, voor mensen gaan denken dat ik financiële verhalen in het Bulgaars kan volgen. In Razgrad parkeerde Fillip zijn auto op een plek waar dat niet mocht en we liepen, met een flink aantal andere mensen naar het stadion. Niet te vlug, Fillip torste veel overgewicht met zich mee en vlug lopen doet hier sowieso niemand.

In het stadion werd gezongen, en erg luid getrommeld door een harde kern van Ludogorets supporters, het zullen er zo'n vijftig zijn geweest. De rest van de tribunes zaten vol met vrolijk rustige Bulgaren die, dat bleek al na het eerste doelpunt van Ajax nooit echt geloofd hadden dat Ludogorets zou kunnen winnen. En dat deden ze dan ook niet. Dat het met de rust slechts 3 - 0 stond was een meevaller. In de rust kletsten alle Bulgaren vrolijk over van alles. Niemand leek teleurgesteld of chagrijnig. Wat verderop zat een nog best flinke groep Ajax aanhangers. Ze zongen, ze klapten en ze hadden ook een trommelaar die strakker speelde dan een drumcomputer, dus misschien was het dat wel, Het werd na de rust al vlug 4 - 0 maar de tweede helft was wel een stuk leuker om naar te kijken. Onze nieuwe Bulgaarse helden speelden opeens zonder bibberend ontzag. Het werd nog 4 - 1 maar daar bleef het bij. Na afloop ging iedereen rustig naar huis. 

In de auto op de terugweg, nadat we eerst in een donker Razgrad met Fillip hadden gepraat over wat er onder het communisme beter was in Bulgarije, vertelde hij over hoe hij op zijn 27ste eerst in Noorwegen had gewerkt en hoe hij daarna met zijn vrouw 15 jaar in Engeland had gewoond. Als ik het me goed herinner heeft hij luchtverversers verkocht, werkte hij voor een design bedrijf, was er iets met paarden, plukten ze frambozen, werkte hij als timmerman, deed hij iets in een autowasstraat en had hij een bedrijfje dat stickers maakte. En ik vergeet denk ik nog wat baantjes. Twee maanden geleden is hij met zijn gezin teruggekomen naar Bulgarije, naar Palamartsa. In Engeland had hij het gevoel dat alleen werken er toe deed. En daarvoor was de mens niet op aarde. Dus nu gaat hij proberen zijn geld te verdienen met valutahandel. Wat me wel weer mooi leek voor iemand die een half uur eerder niet afwijzend stond tegen het communistische model.

Het was een wonderlijke avond, in Razgrad. Het stadion vol mensen was vrolijk makend. Voetbal bleek, zo in het echt, een stuk leuker dan op een beeldbuis. En het was fijn om eens echt met een Bulgaar te praten die er voor gekozen had om weer terug te komen. We gaan voor een seizoenskaart denk ik.