Een brief posten (dingen die hier anders gaan deel 53)

Ze keek, nadat ze een tijdje was doorgegaan met wat ze deed naar ons op. Het duurde even voor ik de blik kon plaatsen, het was tenslotte in Nederland al een eeuwigheid geleden dat ik in een heus, echt en officieel postkantoor was. Maar daar was hij dan toch weer, de enige echte, ook al kende ze het liedje waarschijnlijk niet "I've got the power" blik van de geharde balie beambte. Na de blik ging ze onverstoorbaar door met wat ze eerder deed.

Wie permanent naar het buitenland gaat bouwt geen aow meer op. Daar kun je wat aan doen en de onvolprezen Sociale Verzekeringsbank regelt dat. De SVB is een grote, maar voor ons tot nu toe vriendelijke instelling. Het enige nadeel van de SVB is dat je elk jaar een pakje papier in moet vullen en op moet sturen. 

In Palamartsa is een postkantoor(tje). Het bevindt zich op de eerste verdieping van het gemeentehuis en Nelly is de postkantoormevrouw. Als ze ons ziet lopen en er is post dan schalt ze "Pirin sjest!" (ons adres) over straat en dan halen we de post op. Of ze brengt het langs. Nelly speelt, ik zag het op het oudejaarsfeest, ook heel prima heavy metal luchtgitaar. Op het postkantoor betaal je ook het water en de elektriciteit en je kunt er je uitkering ophalen. Die zinnen tik je zo in maar de praktijk gaat gepaard met het noemen van allerlei nummers en het tonen van bewijzen. Maar, Nelly brengt het vriendelijk. 

Nelly brak een maand of zo terug haar arm. Een nogal ingewikkelde breuk. Het postkantoor was daarna wekenlang helemaal dicht. Nu het weer wat beter met haar gaat is het soms een ochtend open maar er is dan ook meteen een enorme rij. Want je kunt natuurlijk gewoon je uitkering ophalen maar je kunt er dan ook mooi meteen heel erg lang met Nelly blijven praten over de hitte, je familie, dat soort dingen. 

Na een aantal malen een tijd in een rij waar de gemiddelde leeftijd boven de 76 was gewacht te hebben op gesprekken waar geen einde aan kwam besloten we onze SVB papierpakjes in Popovo te posten. 

Nadat de mevrouw in het postkantoor van Popovo eindelijk klaar was met het samenbinden van een grote verzameling losse velletjesfgvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvreeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeefffff (hier liep Gijs over de laptop) met een rafelig draadje bekeek ze onze enveloppen. In Bulgarije moet (MOET) je het adres van de afzender linksboven op de voorkant van de envelop zetten. De mevrouw las "Palamartsa" en gooide de twee enveloppen weer onze kant op. Er is een postkantoor in Palamartsa zei ze. Eigenlijk zei ze "Je denkt toch niet dat ik dat ga doen als er iemand anders is in dat van buitenlanders vergeven dorp die dat ook kan doen". We waren hierop voorbereid en legden uit dat ons postkantoor dicht was. Argwanend keek ze ons aan en snauwde na een tijdje "Paspoort!". We gaven haar onze Bulgaarse id kaart. Driftig begon ze namen en nummers in te tikken. Wie een brief post op een Bulgaars postkantoor koopt niet simpel een postzegel. De brief krijgt een barcode. Aan die barcode hangen de persoonsgegevens van de afzender. Nadat ze onze id kaarten terug had geduwd begon ze aan het intikken van de adresgegevens van de SVB. De barcode bevat ook die gegevens. Tip: Schrijf nooit Sociale Verzekeringsbank voluit op een envelop. Het duurt eeuwig en dan langer om al die letters fonetisch om te zetten in cyrillisch schrift. Toen de steeds chagrijniger kijkende mevrouw klaar was met Sociale etc legden we het begrip postbus (tip 2: schrijf nooit pb als je postbus bedoelt) en postcode uit. Dat ging vlot (op dat pb na). Maar Utrecht is dus weer heel erg lastig om te zetten naar het cyrillisch. Toen dit alles na zo'n 15 minuten klaar was werden er nog wat stempels op allerlei papiertjes gezet en mochten we weg. Zonder glimlach of groet.

Voor ik naar Bulgarije kwam was ik, ideologisch gezien nogal voor staatsbedrijven. Weg met de privatisering. Na ervaringen met postkantoren, het kopen van treinkaartjes en het eeuwige gedoe met water begin ik daar wat van terug te komen. Bij alle staatsbedrijven, buiten het dorp, wordt je met een doodse, chagrijnige blik bekeken en ook al sta je twintig minuten te wachten bij een loket waar je de vorige keer ook stond, het is hier niet meer dan logisch dat je, wanneer je dan eindelijk aan de beurt bent met een korte grauw wordt verwezen naar een ander loket op een andere, waarschijnlijk onbekende verdieping. Waar je dan ook weer in een rij kunt gaan staan. Publieksonvriendelijk is eigenlijk nog een te blij woord voor de manier waarop je hier vaak door de loketmaffia wordt behandeld. 

Al wordt je, daar moet ik eerlijk in zijn, ook bij het volledig private internetbedrijf als een recidiverende misdadiger behandeld.