Beste meneer Adnan

Ik schrijf u even omdat we elkaar misten afgelopen donderdag. Wij gingen vroeg in de ochtend op pad om de berg Harun te "doen" en u ging naar familie in Irbid. Het ging daarna trouwens nog steeds goed in uw hotel. Een directeur kan inderdaad best een paar dagen weg.

Maar, ik schrijf u even om u te bedanken voor de gastvrijheid, de diners waarvoor u ons uitnodigde als er weer eens een grote tourgroep overnachtte en wij mee konden eten. Maar, vooral bedankt voor de grote vriendelijkheid. Als we dan weer eens aan het eind van de dag vol zand en stof en stinkend naar zweet terugkwamen uit Petra had u altijd weer even tijd om te informeren hoe het die dag was gegaan met het vinden van onze obscure routes. Bijna altijd vonden we de weg, ik geloof dat we maar twee keer niet verder konden door plotse enorme rotsblokken en te grote hoogteverschillen. Nee, het was ook deze keer weer prachtig in Petra, Jordanië. Ok, ik geef toe dat ik het een keer, we sjokten in de brandende zon tegen weer een heuvel vol los steen op, echt niet meer zag zitten. Te warm, te weinig lucht. Ik geloof dat ik daar toen besloot dat we voortaan alleen nog maar naar IJsland zouden gaan. Maar die gedachte was na wat uitrusten onder een richel met wat schaduw ook zo weer voorbij.

We kwamen naar uw hotel omdat we daar de vorige keer ook waren. Twee, drie jaar terug. We moesten toen zo plots terug naar Nederland omdat we, nadat we toen de berg Harun "deden" terug in het hotel een telefoontje kregen. Mijn moeder moest naar het ziekenhuis, gevaarlijke operatie enzo. Het hotel werd gemobiliseerd, de pc ging naar het westerse schrift, printers werden gerepareerd, dat soort dingen. Een onbekende man ver weg in Amman regelde tickets, geld kwam later wel een keer zei hij. U zorgde midden in de nacht voor een taxi. Wij waren in paniek, u bleef rustig en opbeurend.

Dus moesten we terug. Naar Petra, uw hotel, en de berg Harun. Om iets af te maken. Al weet ik ook niet precies wat. En weet u, we waren nog geen drie minuten onbezorgd op de kamer toen we aankwamen toen ik zei "ik bel m'n moeder even". En echt, ongelogen, ik hoorde dat de ambulance met haar erin net weg reed, naar het ziekenhuis.

Om dan meteen, na drie minuten weer terug te gaan, dat vonden we te gek. De eerste berichten uit het ziekenhuis ging over stabiel, aansterken, dat soort dingen. Dus besloten we het van dag tot dag te bekijken. Overdag liepen we en liepen we. Klauterden over rotsen, liepen door wadi's, daalden af in kloven  en ik deed of ik zeker wist dat we goed liepen. En dan belden we 's avonds naar Nederland. Het nieuws werd niet beter. Maar terug gaan leek geen nut te hebben. Het ging stabiel matig zeg maar.

Afgelopen donderdag, u ging naar Irbid deden we de berg Harun weer. En ik zag er tegen op hoor. Het is een erg lang stuk lopen, de berg is hoog en met de afloop van vorige keer in het geheugen, nou ja. Maar wat moet dat moet. En het was een prachtdag. Goed weer, net niet te warm. We liepen goed en er was zelfs iemand met de sleutel van de kleine moskee op de berg. Maar, de vorige keer zat in het hoofd. En op papier kan ik wel toegeven dat ik bovenop de berg, op het dak van de moskee even kort maar hevig heb staan janken over hoe het de vorige keer ging en wat daarna allemaal met mijn moeder gebeurde.
We liepen terug en nog redelijk fit kwamen we terug op de kamer. En verdomd, echt, op de display van de telefoon stond "gesprek gemist". Met lood in het hart heb ik teruggebeld. Het was iemand die uit het ziekenhuis belde om te vertellen dat mijn moeder net die dag blijkbaar besloten had dat ze niet de bij de pakken neer kon blijven zitten, ze had voor het eerst in dagen weer een klein stukje gelopen.

En nu zijn we weer thuis. Ik ga zo met mijn moeder naar het verpleegtehuis. Hopelijk om aan te sterken zodat ze weer naar huis kan. Al weet ik dat lang niet zeker. Ze is wel eerder broos geweest, maar zo broos als ze nu is, ik weet het niet meneer Adnan, ik weet het niet.

Maar goed, nogmaals bedankt voor alles. Doe de groeten aan de mensen van uw hotel. En als u wilt ook aan de meneer van het winkeltje op de hoek. Hij vertelde dat hij uit Jemen kwam en daarnaar terug gaat, ook al is het oorlog. Hij mist zijn familie te erg. Goed, ik moet gaan. Ik moet nog even geld halen om de rolstoeltaxi te betalen want, zoals ons gisteren een paar maal werd verzekerd "Geen geld, geen taxi". Ja, we hebben het hier maar goed voor elkaar.

Meneer Adnan, veel succes daar. Hopelijk komen er nog veel gasten. Uw land verdient het. En hopelijk tot de volgende keer inshah'allah enzo, Harun moet denk ik nog wel een keer.