"Het geluid, waar is het geluid gebleven?"

"Oh, en ik heb het filmpje afgemaakt".
"Sorry?".
"Ik heb het filmpje afgemaakt".
"Maar, dat zouden we samen doen".
"Ja. Maar jij stond weer eens te wachten op een trein die nooit kwam en bovendien, zeg nou zelf, je weet nog steeds nauwelijks hoe de iMac werkt".
"ieMak".
"iMac!".

Een paar maanden terug kochten de leukste vrouw ter wereld en ik een nieuwe computer. Omdat de Windows laptops vergeven waren van de virussen en we steeds maar hoorden dat je met Apple dingen al bijna vanzelf geniale filmpjes en ander creatief spul kon maken besloten we over te lopen.

Het was op een superstormdag. Dat weet ik nog. Eerder had ik al een zwaar boze blik geworpen naar het verkoopmeisje dat, terwijl de regen nog net niet door de ruiten sloeg vanachter de toonbank van een nu failliete boekhandelsketen zuchtend onbenullig vroeg of ze de stapel van 10 nieuwe boeken ook nog in een tasje moest doen.

Met dat humeur betrad ik het Applepaleis aan het Leidsche plein. Al vlug ontmoette we daar verkoper Kevin. Hij was binnen twee ademteugen onze nieuwe beste vriend. Nadat we met behulp van onze nieuwe beste vriend een iMac (die ik nu nog steeds ijzerenheinig ieMak blijf noemen) hadden uitgezocht en hij ons had overgedragen aan twee andere Applemensen die ook al onze beste vrienden leken te zijn en die het verkoopritueel verder af zouden ronden, stonden we buiten met een enorme doos. In de regen. En de storm.

Thuis hebben we het ding uitgepakt. Aangesloten. En daarna heb ik met mijn hoofd in mijn handen een tijdje zitten kijken naar dit wonder der techniek. Waarom is er geen delete knop? Wat betekenen die rare frutseltekentjes op de toetsen? Waar blijft iets als je het opslaat? Waarom moet je voor sommige commando's op je toetsenbord met acht vingers tegelijk op iebelig dunne toetsjes drukken?

Ik ben vlug een boek gaan lezen.

Nu, maanden later begrijp ik dat er kinderen van acht zijn die binnen 5 minuten een pracht filmpje kunnen maken in iMovie. Jaloers kan ik op zo'n kind zijn. Ik ben nog steeds in het stadium dat ik vertwijfeld op mooi vormgegeven toetsen druk in de hoop dat er iets gebeurt. Ik hoop niet eens meer dat er gebeurt wat ik wil, iets waarneembaars, daar ben ik al tevreden mee.

"Maar, je kan er toch wel een beeldje stilzetten en dat invoegen?".
"Ja, hier op dat YouTubefilmpje legt iemand uit hoe dat moet".
"Waarom doe je dat dan niet?".
"Omdat ons menu er anders uitziet dan dat van hem".
"Misschien moet je dan een ander filmpje zoeken?".
"Misschien kun jij dat dan doen, als je het zo goed weet!".
"Sorry hoor. Trouwens, waar is het geluid gebleven?".
"Och ($%@#) nou is het geluid (*@@!$) weer weg!".