zaterdag 19 januari 2013

Week 9/bijna ...


Je gaat mensen herkennen, in negen weken. Sommige ga je groeten. Jan bijvoorbeeld, die groeten we. Een grote man in een kleinerige rolstoel. Net als mijn moeder revalideert hij. Een deel van zijn rechterbeen is geamputeerd en na lang wachten kon hij deze week voor het eerst zijn prothese uitproberen. Het duurde even voor we aan zijn humor gewend waren, die is nogal grauw. Maar nu zwaaien we.

Soms, als we, om wat te doen te hebben m'n moeder in haar rolstoel door het gebouw heen rijden stoppen we bij de stilteruimte. In het hele complex is het stil maar in de stilteruimte is het nog stiller. Er hangt een groot schilderij. Waarom zij het mooi vindt snap ik wel, al kan zij maar niet begrijpen waarom ik het niks vind. Maar dat hebben we wel vaker.

In het verpleegtehuis is één verdieping waar gerevalideerd wordt.  De mensen die daar verblijven gaan over het algemeen weer naar huis. Mijn moeder halen we volgende week woensdag op. De andere mensen, op de andere verdiepingen die gaan niet meer naar huis. Die mogen daar nooit meer weg.

In de stilteruimte ligt een groot, dik boek. Mensen kunnen er in schrijven.

Ze ligt op bed en zegt niet veel
Ze zegt alleen, ik ben zo bang
Ik denk, geef me van jou een deel
en ik knijp haar effe in d'r wang
Dan is het weer een tijdje stil
Totdat ze toch weer wat zeggen wil
Ze vraagt ben jij nou m'n man?
Ik zeg: En jij bent toch m'n vrouw!
Het is met ons nog dik aan
We zijn elkaar al 54 jaar trouw
Ze viel in slaap zo leek het toen
Ik dacht zelfs dat in een glimlach zag
Ik gaf haar een dikke zoen
En zeg haar goeiedag.

Het zijn de laatste zinnen die er in het boek geschreven zijn. Ze zijn al van langer dan een jaar terug en er zijn nog meer dan genoeg lege bladzijdes over. Stil papier in een stille ruimte.

Hoe de man heet weet ik niet. We hebben het hem nooit gevraagd, en van groeten is het ook nooit gekomen. Vaak duwt hij een rolstoel door de lange gangen, met daarin zijn vrouw. Tenminste, ik denk dat het zijn vrouw is. Het lijkt niet alsof zij zich nog van een bepaalde rol bewust is.

In de gangen van het tehuis staan her en der wat bankjes. Af en toe zit hij daarop. De rolstoel met zijn vrouw er in staat dan naast het bankje, of ervoor. Soms huilt zij, andere keren zijn ze alleen maar samen stil. Hij houdt altijd haar hand vast.




2 opmerkingen:

Paul de Leeuw zei

Alleen de foto al met die warmte waas en op afgepaste afstanden van die fijne onderhoudsarme plantenbakken.
Met de suggestie dat er ook nog een nooduitgang zou zijn.
Dank, Ton

Ton de Kruyff zei

Sommige planten in de onderhoudsarme plantenbakken hebben zelfs nog wat plastic om zich heen.
Ik had nooit gedacht dat ik het nog eens zou doen maar t verpleegtehuis roept om een Eagles quote, "You can check-out any time you like. But you can never leave!".